Kim is op zoek naar haar door een mysterieuze straal ontvoerde dochtertje. Ze verliest haar zelfbeheersing door een religieuze extremist aan te vallen die toevallig wel een expeditie leidt waar Kim deel van uit maakt, ze treft op haar tocht op een onbekende planeet waar de straal vandaan komt alweer vreemde verschijnselen, in dit geval een spekgladde, loodzware bol in een krater en exact in het midden van het album is er een blote tietenmoment. Niets nieuws onder de zon! Same as usal. Maar datzelfde als gewoonlijk komt wel uit de koker van Léo en die weet er potverdikke weer een meeslepend relaas van te maken.

Toch moeten we toegeven dat de derde cyclus van De Werelden van Aldebaran naar een album te veel dreigt te sukkelen. Nu worden het er zes in plaats van vijf zoals de voorgaande cyclussen. Deel 6 zal vast wel Kim en haar dochtertje bij elkaar brengen met wat nodige consequenties, maar de cyclus lijdt aan overkill, net zoals het onlangs verschenen Namibia 4 eigenlijk dat we ook een sneller einde toewensen.

Vergis je niet, ook Antares 5 spreekt weer aan op meerdere vlakken, maar het is nu net die "weer" waar we meer van verwachten. Oké, die laatste kans ligt dus in het vooruitzicht. Moge deel 6 met een climax komen dat ons kletsen in het gezicht oplevert!