We waren in de wolken over het voorgaande deel dat de start betekende van de tweede cyclus.In het vervolg zet de trend zich gelukkig verder en krijgen we er met het personage Danaëlle een schoonheid bij die voor extra actie en sensualiteit zorgt. Ze komt de met Narvath ondergedoken Graniet ophalen ovor een belanghebbende undercovermissie. Komt goed uit voor Graniet want ze verveelde zich te pletter. Nu ze haar vriendje Narvath eventjes in de steek laat ziet Callista haar kans om de aan drank verslaafd gerakende Narvath te versieren. Ze slikt de drie sleutels van het universum in en het spel zit op de wagen. Twee verhaalintriges wisselen elkaar vervolgens af. Narvath en de lispelende Krurgor zitten Callista achterna terwijl Graniet en Danaëlle zich op het allerhoogste echelon begeven. Graniet laat zich zowaar doorgaan voor een prinses. De planet Malagaat besliste namelijk om zich af te scheuren van de Federatie en zoiets mag geen precedent vormen. Er dreigt een afscheidingsoorlog.

Hoe meer werelden Adrien Floch mag scheppen, hoe meer hij zich in zijn sas lijkt te voelen. De decors wisselen zich af aan sneltreintempo. Hypertechnologiche locaties, mondaine rijkeluisdecors en statige praalgebouwen, klassieke onderwaterrijken en we vergeten dan nog de vele rassen, specimen en volkeren die dit alles bewonen. De toverdoos van inkleurder Guth zorgt voor die extra aantrekkelijke dimensie die van Ythaq het verdiende succes heeft gemaakt. Christophe Arleston moet alleen leren om Floch nog meer ruimte te gunnen voor grotere prenten. Veel kleinere prenten smeken er gewoon om om in volle glorie gepresenteerd te wordne. Dan hebben we het niet over bijvoorbeeld de stripcène op pagina 12, maar bijvoorbeeld de laatste prenent op pagina 28 en 35, de tweede prent op pagina 38, enzoverder. Voorbeelden te over. Maar dan zou hij moeten snijden in het verhaal en dat is ook were net nodig. Het zit wel goed.