Marcel Ruijters' kunsten in voorgaande albums Inferno en Sine Qua Non deden ons vanzelfsprekend uitkijken naar nieuw werk van zijn hand. Die komt er met Alle Heiligen als een reeks bonussen.

Ten eerste waagt hij zich aan een inkleuring. Hij overdrijft daar niet mee. De tinten zijn nergens fel of overmatig uitgesproken.

Ten tweede vertelt hij de heiligenportretten niet langer door enkel het beeld uit te spelen. Er staan nu overal knap gekalligrafeerde teksten bij, maar nog lang geen dialogen. Die zouden alleen maar afleiden van de kern. De schrijfstijl bezit een zekere ernst, een serieux op zich weer grappig is.

Ten derde buit Ruijters zijn opgelopen ervaring verder uit door van paginakadreringen en bladschikking met tierlantijnen aan de randen en tussen de prenten een grafische meerwaarde te geven.

Ten vierde winnen de afgeronde kortverhalen over telkens weer een andere non, die ene heilige werd, aan humor. Ineens besef je dat je bij een bepaald verhaal een versie van De Drie Biggetjes zit te lezen. Of je merkt een Rubik's kubus op en daar weer een Zwitsers zakmes met alleen uitplooibare kruistekens. Het zijn allemaal elementjes die ook van dit album een puur kijk- en leesfestijn maken.

Marcel Ruijters legt zich dezer dagen toe op een stripbiografie van Jheronimus Bosch. De invloed van die schilder blijft merkbaar, nu zelfs meer dan tevoren, in zijn strips met uitgevlooide perspectieven en kronkelende, nachtmerrieachtige creaturen uit de hel. Ja, dat volgende album van hem zou wel eens zijn magnum opus kunnen worden.