Proloog. Parijs. 28 december 1895. Een vrouw komt samen met haar tienjarig zoontje een bioscoop binnengerend. Ze gilt alles en iedereen bij elkaar. Hij zal me vermoorden. Hij heeft niets menselijks. Hij is de duivel. Ze duwt haar zoontje, Jérôme, wanhopig in de handen van agent Juve. Wat later weerklinken schoten, en valt de vrouw dood neer. De boef lacht. Fantomas lacht. Zestien jaar later werkt adjunct-hoofdredacteur Jérôme Fandor zijn artikel rond Fantomas af. Morgen wordt de ooit als ongrijpbaar bestempelde moordenaar onthoofd. Niemand zal ooit weten wie hij echt was. Waar hij vandaan kwam en wat hem dreef. Laat staan dat Fandor wist waarom hijzelf, een tienjarig jongetje, ooit een bedreiging voor hem was.

De onthoofding was een formaliteit. De wereld kan weer verder draaien. De legendevorming kan ongegeneerd beginnen. De helden, Fandor en inspecteur Juve, besluiten nog even mee te draaien in het Grote Fantomascircus en wonen een toneelvoorstelling over de moordenaar zonder gezicht bij. Groot is hun verbazing als Fantomas er zelf aanwezig is,en hen probeert te vermoorden. Fantomas is verrezen!

De Toorn van Fantomas is een vreemd boek. Maar zelden was "vreemd" zo een zwak gekozen adjectief. Deze Fantomas is betoverend, aangrijpend, gemeen, lief en bruut terzelfdertijd. Vreemd dus. De tekeningen van illustratrice Julie Rocheleau lijken zo weggelopen uit een kinderboek. Ze zijn zacht, met kleurpotloden of met geverfde pastelkleurtjes opgeleukt. Wie hierdoor niet vertederend geraakt, houdt duidelijk niet van het art nouveausfeertje van begin de jaren 1900. Bovendien houdt de Canadese haar pagina's opvallend overzichtelijk met een eerder klassieke decoupage en een duidelijke kadrering.

Maar dan is er de tekst. De Fransman Olivier Bocquet nam de alom bekende Fantomas-roman stevig onder handen. Hij schudde er alle romantiek en ongein vanaf en hield de harde kern over. Fantomas werd zo het verhaal over de personificatie van het kwaad, de ongrijpbare comicboef. Fantomas is de Joker, Two-Face en Penguin gebundeld in een superwezen. Bovendien weet Bocquet, winnaar van de eerste ThrillerMania-award, hoe je een spannend, vlot lezend verhaal schrijft.

Toch is De Toorn van Fantomas een vreemd boek. De combinatie tussen de keiharde tekst en de Fiep Westerdorp-achtige illustraties is enorm bevreemdend. Neen, de vonk sloeg niet onmiddellijk over. Maar toch geraakte deze strip maar niet opgeborgen in de bibliotheek. Er was iets mee. Pas bij een tweede en derde lezing, toen we de tekst wat konden relativeren, kwam de betoverende pracht van de tekeningen echt ten volle naar boven, en waren we volledig verkocht. Dit is een van die zeldzame groeiers. Deze strip is zoals Fantomas zelf. Hij blijft rondspoken in je hoofd. Sterk.