Terwijl Thorgal zijn bastaardzoon achterna gaat, kreeg Wolvin haar maandstonden, onteerde een eeuwenoude godin de minderjarige onschuld van Jolan (om nog maar te zwijgen wat hem overkwam in het Kriss van Valnor-album Bondgenootschappen) en deelde Aaricia het bed met een ander. Thorgal moet nu zelf niet de vermoorde onschuld spelen want er gebeurt iets in een door een woestijnstorm geteisterde tent op weg naar de exotische stad Bagh Dhad. Grzegorz Rosinski is het niet altijd eens met de keuzes van Yves Sente en Yann, maar hij staat erop om de waarden in Thorgal te gepasten tijde terug te brengen. Uiteindelijk zàl Thorgal ook terugkeren naar zijn geliefde Aaricia, maar wat zal hij er precies aantreffen bij zijn terugkomst? Zo ver zijn we echter nog niet. De familie is nog lang niet verenigd. Er komt in dit album wel een serieuze doorbraak en nogal een verhaalwending bij de zoektocht naar Aniël.

Je kan wel merken dat de keuze voor het decor voor Rosinski een verademing is. In De Zwaardboot, het vorige album in de reeks, banjerde een warm ingeduffelde Thorgal nog rond in ijzige en besneeuwde landschappen, hier verdwijnt hij haast in de mensenmassa's die de exotische steden bevolken. Het bonte kleurenspel bevat meer details dan voorgaande delen. Rosinski evolueert nog steeds naar een grotere kordaatheid in zijn schilderijen met nog meer diepte, kleur en detail. Op dat gebied is Kah-Aniël in feite een fenomenaal album.

Yves Sente beweerde in een recent interview dat hij de lezers waar voor hun geld wil geven. Voor hun centen moeten ze minstens drie kwartier opgeslorpt worden door het verhaal. Dat probeert hij te forceren met een te lang uitgevallen flashbackscène met vele tekstballonnen in het begin, maar daarna komt het ritme hoger te liggen. Aan drie kwartier kom je niet. Maar goed ook want het mag wel vooruit gaan, op naar het volgende avontuur!