Langlopende series die vooral bestaan uit losse albums met avontuurlijke verhalen, we zijn er nog steeds dol op. Helaas verschijnen ze steeds minder. Langdurige verhaallijnen, verschillende cycli en zelfs heuse spin-offs, in de hedendaagse stripwereld zijn het normale verschijnselen. Maar liefhebbers van ouderwetse avonturen die geen zin en tijd hebben om zich eerst te moeten inlezen in alle voorgaande delen en gewoon lekker willen genieten van een goed verhaal komen zeker aan hun trekken met het nieuwste album van Storm.

Storm, de altijd aantrekkelijke Roodhaar en de ijdele Nomad hebben werk gevonden aan boord van een pendelschip dat op weg is naar het vakantieoord Opaal. De hoofdstad daarvan is Sandrikan. Een stad vol casino's waar ook de jaarlijkse grote racewedstrijd wordt gehouden. Zeg maar het Las Vegas of Macau van Pandarve. Onze vrienden weten een kaping van het pendelschip te voorkomen, maar desondanks overlijdt een van Pandarves bekendste racecoureurs, de vijfvoudig winnaar van de beroemde race. Storm wordt gedwongen zijn plaats in te nemen en moet verplicht meedoen aan de levensgevaarlijke race. Roodhaar en Nomad proberen hem te helpen, maar worden zelf ook achtervolgd door fans van de verongelukte coureur. Zij geven Nomad de schuld van het overlijden van hun held.

Het verhaal staat bol van de actie, maar sommige scènes lijken weinig toe te voegen, zoals wanneer Roodhaar danst in een nachtclub. Ook het einde van het verhaal komt nogal gehaast over. En dat is jammer want voor de rest is het een prima verhaal dat de inmiddels zeventigjarige schrijver Dick Matena de lezers voorschotelt. Matena is niet onbekend met de reeks Storm want in 1979 en 1980 schreef hij al vier verhalen waaronder de bestseller De Groene Hel. Deze verhalen speelden zich nog af op onze planeet en niet in het universum van Pandarve.

De hoogstaande tekeningen zijn wederom van het duo Romano Molenaar en Jorg de Vos. Wat wel opvalt, is dat achtergronden en objecten heel erg in de stijl zijn van Storm-schepper Don Lawrence, maar dat het tekenen van de hoofdrolspelers nog zeker voor verbetering vatbaar is. Vooral Nomad komt soms nogal houterig over. En lezers die hopen op meer duidelijkheid in de eventuele relatie tussen Roodhaar en Storm of Nomad moeten we teleurstellen. Ook in dit album worden we daar niets wijzer van. Misschien is dat maar beter.