Soms willen we gewoon over een strip schrijven dat hij uitstekend is. Dat we ongegeneerd gelachen hebben. Dat we meerdere keer schaterlachten. Dat we een paar keer rond om ons heen gekeken hebben of de mensen onze gekke bekken niet te dwaas vonden. Soms willen we een bespreking hiermee eindigen zodat dat we het album nog eens kunnen lezen. Maar ja, dan kijkt onze hoofdredacteur ons hoofdschuddend aan, en vraagt om iets meer beroepsernst. Hier gaan we dan...

Aimée de Jongh was ooit de mangahoop van de lage landen, maar met Snippers houdt de Rotterdamse deze keer een doodnormale Europese stijl aan. Een stijl die zo next door lijkt dat zelfs jij Snippers zou kunnen tekenen. De Jongh drijft die nabijheid ook door op de cover van haar nieuwste album. Wie zet er nu een salontafeltje, een paar pantoffels en coachsurfende helden op de cover van een strip? Dit is de banaliteit tot kunst verheven. Maar vergis je niet! Aimée weet hoe je een gag schrijft en tekent. De kadrering, camerastandpunten en pointes zijn af.

Net zoals het zielsverwante Eugène kiest Aimée voor situaties die in elke woonkamer en in elk gezin voorkomen. Een scheet, een tube douchegel, een spannende film op tv,... alles passeert de revue. En gaat Aimée toch eens vreemd en mag ze samen met haar huisgenoot Stef meedoen aan Lingo, dan is haar stress zo voelbaar dat je haar opnieuw een plaats voor haar tv zou toewensen. Of neen, toch niet, want dan mis je opnieuw enkele supergeslaagde moppen!

Snippers is een ontdekking. Zelden was herkenbaarheid zo leuk.