Saria wordt in dit vervolg herenigd met haar voormalige trouwe dienaar Orlando met wie het meisje ooit moest vluchten. Orlando werd gevangen genomen door het leger van de Doge die per se de macht over Venetië wil behouden, ondanks de nakende verkiezingen. Orlando kan zich veranderen in een afgrijselijk monster. Saria alias La Luna wil voor de vrijheid strijden, maar dat kan ze niet alleen. Ze zoekt in de Wateren van Berouw hulp bij majoor Sirocco, ook al niet moeders mooiste. Ondertussen ontpopt Orlando zich als een messias. Saria heeft nog steeds de sleutels van de hel, het paradijs en het niets in bezit. Een ervan gebruikt ze, en hola, dat belooft voor het vervolg.

Paolo Eleuteri Serpieri's kenmerk waren welgevormde vrouwen in pornoposities. Als om de overname gladjes te laten verlopen, staat er een blote vrouw op de cover, ingetogener dan Serpieri het zou doen. Riccardo Federici bedient zich van minder arceringen dan zijn landgenoot wiens werk hij voor dit vervolg overnam en houdt het schilderachtiger. Aan bloot vlees, tentakels en andere organen geen gebrek. De kwaliteit van de tekeningen is overtuigend, veel meer dan in Federici's De Madonna van Pellini het geval was. Die saaie strip mag snel vergeten worden want het is met Saria dat Federici zijn kunstjes kan tonen. Het levert vaak prachtplaatjes op.

De originele vondsten van Jean Dufaux lenen er zich ook wel toe om ongebreideld Federici's fantasie te laten botvieren op de personages, decors en gruwels. Het enige verontrustende is dat we nog niet weten hoeveel delen er van deze demonische, futuristische reeks zullen verschijnen. Dufaux durft zich namelijk nogal eens te vergalopperen als de realiteitszin hem ontsnapt.