25 oktober 1917, Petrograd. De bolsjevieken grijpen de macht tijdens de Oktoberrevolutie. Het Winterpaleis wordt ingenomen en daar maakt Walter Hancock, de zoon van een Amerikaanse diplomaat, kennis met Natalia Socolovia, lid van de Rode Brigade. Zij houdt hem onder schot, maar Walter krijgt de kans om te ontkomen. Drie jaar later ontmoeten de twee elkaar opnieuw in een galerij waar Natalia hem confronteert met een schilderij van Malevitsj: een zwart vierkant. De discussie over het vernieuwende kunstwerk verduidelijkt de tegenstellingen tussen de revolutie prekende Natalia en de voorzichtige Walter. En toch bloeit er iets moois tussen hen, iets spannends dat hun verdere levenspad richting geeft en weer doet splitsen. Als we nu al afgaan op de covers op de backcover brengt het de twee in deel 3 zelfs radicaal tegenover elkaar tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Liefde in Oorlogstijd is een beetje Oorlog en Liefde zonder het comfort van de Duitse huiselijkheid en een beetje Zoo, met een knappe hoofdrolspeelster die meer straatwijsheid bezit dan de naïeve Manon. Qua liberale seksualiteit kennen Manon en Natalia dan weer allebei van wanten. En ja, Natalia speelt Walter helemaal van het toneel want haar ijzersterke karakter laat geen tegenspraak toe. Tot het echter tot een opdoffer voor haar komt. Komt het alleen door haar avontuurtje met Trotski, dat Walter ontzettend jaloers maakt, of is er meer aan de hand? Het drama dat Natalia onder ogen kreeg, is slechts een van de verschrikkelijke situaties in het verhaal.

Het scenario van Jack Manini, van wie we in vertaling nog de ontknoping van Hollywood te goed hebben, vertoont een inzinking na de eerste akte. De hernieuwde ontmoeting heeft wat voeten in de aarde die enigszins noodzakelijk is, maar ook wel stuurloos. Pas wanneer het decor verandert, is een tragische aanval op een trein de lont voor het kanonschot dat de rest van deel 1 inluidt. Vanaf dan wisselen alleen maar goeie scènes elkaar af. Je kijkt ernaar en beleeft het mee.