DE GEHEIME DRIEHOEK: I.N.R.I. 4
Wederopstanding
Denis Falque/Pierre Wachs + Didier Convard • Glénat
56 p. (HC)
|
|
| Iesus Nazarenus, Rex Iudaeorum? |
|
Durven stoppen. Het is een kunst op zich. Want hoeveel succesvolle reeksen worden niet tot de laatste druppel uitgemolken? Erg veel. En als de reeks dan een einde kent, ligt er binnen de kortste keren een spin-off in de winkelrekken. En zo blijft het maar doorgaan. Nochtans zijn die spin-offs dikwijls leuk en aardig, maar daar zit nu net het probleem: meer dan dat — een toemaatje op de hoofdreeks — is het dikwijls niet. Een zelfstandig bestaan zit er zelden in.
I.N.R.I. vormt hier echt wel een uitzondering op. Het blijft natuurlijk wel de subreeks van De Geheime Driehoek, maar enkel in de strikte zin van het woord. Het kan zonder voorkennis gelezen worden (hoewel wat achtergrondinformatie nooit kwaad kan) en moet op geen enkel vlak voor de hoofdreeks onderdoen. Integendeel zelfs, zouden we durven zeggen. Want waar De Geheime Driehoek erg zwaar te verteren bleek, is I.N.R.I. toch iets luchtiger van toon door het kortere parcours en omdat de depressieve Hertz van het toneel verdween.
Convard borduurt verder op de veronderstelling dat niet Jezus, maar diens tweelingbroer Thomas aan het kruis stierf. De echte Jezus ligt begraven in het forêt d'Orient, een bos in de Franse Champagnestreek. Het verhaal speelt zich af in twee eeuwen. Enerzijds heb je de 21ste eeuw, waar Christus in een geheim laboratorium van het Vaticaan langzaam ontwaakt. Jezus zou immers een geniaal alchemist geweest zijn die het eeuwige leven heeft uitgevonden, wat meteen een nieuwe dimensie geeft op de hele toestanden omtrent San Greal (heilige graal) en Sang Real (heilig bloed). Een geweldige vondst van Convard en een extra spanningsboog voor het verhaal, want elke aflevering regenereert Christus een beetje meer. Anderzijds volgen we vijf 12de-eeuwse ridders die uit Jeruzalem terugkeren. De vijf — met Hugues de Payns als leider — dragen het grote geheim, het grote bedrog van Jezus met zich mee en besluiten met een eed en een ring om het zorgvuldig te bewaren. Maar ook Rome heeft weet van dit geheim en huurt een wreker in, die de vijf ringen terug probeert te winnen door de rechterhand van de drager af te kappen.
Ondanks het feit dat voorgaande episodes soms wat weg hadden van de tien kleine negertjes, bleef het moeiteloos boeien. En daar doet deze afsluiter nog een schepje bovenop. In een werkelijk bloedstollende finale worden alle eindjes aan elkaar geknoopt. Of moeten we zeggen afgehakt? In elk geval is het een meeslepende tetralogie geworden, zelfs in die mate dat we niets over de mindere tekenstijl gaan zeggen... oeps. We kunnen enkel hopen dat Convard honderd keer nadenkt voor hij hierop nog een vervolg schrijft. Om profetisch af te sluiten: het is goed geweest. |
|
| > TOM DE LENTDECKER — maart 2007 |
