361 na Christus. Getergd door het vijandige gekonkelfoes van keizer Constantius II, komen de legers van de westelijke leider Julianus in opstand en roepen hun baas tot tegenkeizer uit. Razendsnel rukken ze op naar Illyricum, klaar om de burgeroorlog bloedig te beslechten in een ultieme confrontatie met de troepen van Constantius. We permitteren ons om je de uitkomst te vertellen, want Ken Broeders baseert zich op de ware historische feiten: de veldslag komt er niet, want Constantius sterft kort voor het fatale treffen en wijst zijn concurrent Julianus als opvolger aan. Hij zal het ‘purper’ erven, de plicht om over het volledige rijk te heersen, zijn onderdanen te beschermen en de senaat te plezieren. Gesteund door vrienden als Oribasius en Milius, maar ook gehaat door vijandige sujetten zoals teelbalonthouder en voormalig dominus van Constantius II, Eusebius. Ook zijn openlijk ketterse overtuiging (Apostata, de bijnaam van de keizer, betekent ‘Afvallige’), zijn sociale belastingshervormingen en zijn progressieve streven naar geloofsverdraagzaamheid, maken hem niet bijster populair bij de heersende machten.

Een verhaal met verzonnen elementen, geworteld in een Romeinse historische context: onvermijdelijk wordt aan Murena gedacht. Maar daar waar Murena zich situeert ten tijde van de heerschappij van een van de meest illustere Romeinse keizers, kiest de bescheiden Broeders voor een minder bekende, maar daarom niet minder interessante Caesar Augustus. Waar Jean Dufaux het moet hebben van harde voetnoten om het verhaal extra historische geloofwaardigheid te geven, dompelt Broeders je onder in het verhaal, hij neemt je mee in de les, met subtiele toespelingen die her en der te ontdekken vallen. Met plezier blader je af en toe terug, onder andere naar de titelpagina met de (brief)citaten, om je weg te vinden in het complexe verhaal (inherent aan de historische achtergrond, maar ook door de vele personages). De iets langere lappen tekst, die Broeders Marvano-gewijs toevoegt, zijn symbiotisch verweven met de filmische decoupage (de droom van de in doodsstrijd verkerende Constantius, maar ook de gebeurtenissen bij de ontsnapping van Eusebius,...). Samen met de zwierige stijl van Broeders resulteert het in een dynamiek die je bij de school van Philippe Delaby minder terugvindt. Tekenkundig is dit vijfde deel trouwens zonder meer het beste van de reeks. Oké, er is geen fabuleus in beeld gebrachte veldslag zoals in hoofdstuk 3, maar alleen al de mozaïsche (ja, hoor, vandaag is neologismedag) cover is een waar pareltje. En daar waar we in de vorige delen nog af en toe een anatomisch akefietje meenden te ontwaren, zien we nu een perfectionistische Broeders die ons blijft verbazen.

Met wat volgend jaar officieel zijn langstlopende reeks zal worden, is Ken Broeders — in navolging van de evolutie van het formaat van zijn strip — een echte grote geworden (en hopelijk wordt hij in tegenstelling tot de evolutie van de prijs zelf niet goedkoop!). Hij creëert zorgvuldig een historische setting en is zuinig (bijna gierig) met fantasy-elementen die de geloofwaardigheid zouden kunnen aantasten. Daarnaast schenkt hij ons geen bordkartonnen aardappelzakken, maar personages met een karakter, hard en meedogenloos, zoals Eusebius, maar ook met een vleugje relativerende humor, zoals Oribasius en Milius. Personages waar je je wil aan hechten terwijl hij niet aarzelt om sommigen onder hen (Ecebolius, Primigenia) op z’n George R.R. Martins om het hoekje te helpen. Het staat Julianus Apostata, zo leert de geschiedenis ons, ook te wachten. Maar niet voordat Broeders ons nog wat meer van zijn vakmanschap heeft laten genieten met wat komen gaat.