De 42-jarige Michel woont nog bij zijn moeder die er ondertussen 72 is. Papa is er niet meer. Catherine staat alleen in voor de zorg over Michel. Met mondjesmaat komen we te weten waardoor Michel zijn verstandelijke beperking kreeg. Elk van die verstrekte informaties is een ontdekking die de lezer zelf ervaart. Hij of zij moet het bij elkaar zien te puzzelen door foto's aan de muur, gesprekken van Catherine met anderen en af en toe door zorgvuldig ingelaste close-ups en stiltes. Terwijl het beschermde leven van Michel doorheen de afgeronde hoofdstukjes lijkt voort te kabbelen, krijgt Michels zekerheid stilaan deukjes zonder dat hij het beseft. Catherine is immers de jongste niet meer. Ze begint zaken te vergeten waardoor Michels stoppen doorslaan. Wie zal hem spellen met Vier op 'n rij blijven kopen nadat hij die in woedeuitbarstingen vernielt? Wie zal voor hem altijd maar weer dezelfde pornofilm huren? Wie zal voor haar zoon zorgen als zij er niet meer is?

Zidrou draagt dit album terecht op aan de heldinnen, de "tante Mariettes", die zich dagelijks wegcijferen voor de zorg, de dagelijks onbekommernissen van een ander. Je kan er als lezer niets aan doen dat je het verhaal met een zekere compassie leest. Met spijt moet je concluderen dat het ook anders kon, dat het nooit zo ver had moeten komen. Maar het is nu eenmaal zo. Geen keuze, het leven gaat voort. De wegmijmerende blik in de ogen van Michels voormalige vriendin zegt het allemaal: spijt, schuld, medelijden, opgedroogd verdriet.

Met Michel vindt Zidrou weer onnavolgbaar aansluiting met Lydie, het onmiskenbare sleutelalbum in zijn carrière waardoor iedereen zijn verteltalent heeft leren waarderen. In vergelijking met Zidrous recentere albums springt Michel er flink bovenuit door het intimistische, het warme, het familiale, het alledaagse karakter en ook door de verontrustende uitbarstingen en het kleinmenselijk drama. Werkelijk nergens krijgt Michel bovendien de allure van een tranentrekker. De violen blijven netjes in de kast staan. Op den duur wil je Zidrou persoonlijk de hand schudden als dank voor zijn magnifiek vertelde strips.

Met Roger Ibañez, de Spaanse tekenaar van het retespannende Jazz Maynard, vond Zidrou een geschikt maatje voor het vertellen van zijn verhaal. In zowel vorm als inkleuring, met overtuigend getypeerde personages, toont hij het beste van zichzelf. Zijn sterkte zit hem in de lijven, de contrasterende lengtes, breedtes, volumes. Meer moet er niet over gezegd worden, dit heeft stijl!