Een fiere Kriss van Valnor pronkt op de prachtige cover van dit vierde deel. Een eigen reeks, wie had dat kunnen denken toen ze jaren geleden als jong wicht binnenwandelde in het onvolprezen De Boogschutters, deel 9 van de hoofdreeks. Zouden de oervaders van de Thorgal-reeks Grzegorz Rosinski en Jean Van Hamme bij de introductie van Kriss van Valnor al in de gaten hebben gehad welke goudader ze aanboorden?

Kriss van Valnor is namelijk een heel sterk merk gebleken en ze is onverwoestbaar. Na een uitstapje in de Asgard is ze weer helemaal terug in de mensenwereld. En haar ambitie is om koningin van alle Vikingen van het Noorden te worden. Hoewel ze in het vorige deel van Walkure Brunhilde te horen kreeg dat ze zich een beetje moest gaan gedragen — "Als jij je geliefde terug wil zien ga dan in je tweede leven onbaatzuchtiger te werk als in het eerste" — zien we al gauw weer die onweerstaanbare donkere randjes verschijnen. Kriss is slim en sluw en haar strategisch inzicht is groot. Ze staat haar mannetje en is onverschrokken. Verbaal en fysiek slaat ze letterlijk van zich af. En tot slot is ze, hoewel een jaartje ouder, nog steeds heel mooi en verleidelijk. En al die eigenschappen weet ze steeds feilloos te gebruiken om haar doelen te bereiken. Want het leven is "heersen of overheerst worden", zoals ze haar vazallen voorhoudt om hen voor zich te winnen.

In dit deel sluit ze een bijzonder bondgenootschap met de mysterieuze koning-genezer Taljar Sologhonn om samen te vechten tegen keizer Magnus die slechts (hoe saai) één enkele god vereert. Die koning-genezer is geen onbekende van Kriss, maar je mag zelf ontdekken en zien hoe deze parallelreeks en de moederreeks elkaar tegenkomen. Pas na deel 8, het slotalbum van deze spin-offreeks, zullen de reeksen pas echt samenkomen, leren we uit het schema op de allerlaatste pagina van dit album.

Tekenaar Giulio De Vita zit helemaal op zijn plek. Alle pagina's zien er subliem uit en ook de zeer geslaagde inkleuring van Graza willen we deze keer niet onvermeld laten. De kleuren spatten van de pagina's af. Op het scenario van Yves Sente is uiteraard ook weer niets af te dingen. De flashbacks zijn functioneel en geen enkel moment vervelen we ons in het wervelende verhaal. Sterker nog, we willen meer. Met een hoofdreeks en drie nevenreeksen hoeven we gelukkig nooit lang op een nieuw album uit het Thorgal-universum te wachten, maar voor een nieuwe Kriss van Valnor maken we toch steeds een extra vreugdesprongetje.