Voor deze spin-off van de succesvolle reeks Samoerai, waarvan een achtste deel op stapel staat, schrijft François Di Giorgio zijn ambities van zich af. Er zat veel meer in de drie Zusters van de Schaduw over wie hij in Samoerai schreef en die er ook in omkwamen. Furiko speelt zich zestien jaar voor het begin van Samoerai af. Het hoofdpersonage is een van de drie Zusters en ze trekt het zeil naar zich toe. Ze is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Afgehakte hoofden rollen nog veelvuldiger dan in Samoerai. Met haar vergeleken is Takeo een doetje. Ze heeft ook wel haar redenen om van zich af te bijten. Ze wordt gedreven door wraak, bovendien bezit ze de magie om snel te helen als ze gewond raakt. Daar heeft geen enkele tegenstander een verhaal tegen. Of toch? Generaal Akuma duikt ook nog op in dit eerste verhaal.

Di Giorgio heeft precies via steekproeven bij lezers uitgevlooid waar lezers het meest op kicken. Dat blijkt dan een overweldigende serie gevechten te zijn met een heldin zonder al te veel kleren aan. Voorbij de helft vind je dat wat van het goede te veel, ook al gaat het vlot vooruit. Maar dan volgt er uiteraard een kentering die alles weer goed maakt en je schrap doet zetten voor het vervolg. Na het eindprentje trakeert Daedalus je nog op een interviewtje met de scenarist over de verdere bedoelingen met de spin-off. Paginagrote aquarellen van Genêt verfraaien het katern.

Dankzij het storyboard van Frédéric Genêt zijn alle pagina's net zo wervelend als in de hoofdreeks, al zien de tekeningen van Cristina Mormille er afgelikter uit. Hoe dan ook is Samoerai Legenden een geslaagde operatie geworden om de hoofdreeks uit te breiden. De tekeningen en het scenario zijn elkaar waard.