Ontdekkingsreiziger Richard Drake kan het niet verkroppen. Hoe kon hij, de specialist in wilde zeden, zich de liefde van Lady Catherine Lacombe laten afsnoepen? Hoe kan die verwijfde dandy, Lord Faureston, haar ultieme liefde zijn? En waarom haalde een banale klerk het in zijn hoofd om diezelfde Lord Faureston te lijf gaan met een puntige houten stok? Waarom blijft Betty, de nicht van Catherine, maar flirten met Richard Drake? Maar vooral, wat doen die twee bloederige gaatjes in de nek van Lady Catherine?

"Okselfris", zo omschreef een eerbiedwaardige collega het eerste deel van D. Ook wij gingen snuffelen, maar wij vonden het bouquet eerder pamperfris. Nu eens veelbelovend als een veld Provençaalse lavendel, maar even vaak neigend naar een echte stinkerd. Was dit nu de langverwachte opvolger van de auteurs die ons het goddelijke Garulfo hebben geschonken? Dit was een klassieke dandy-vampierenstrip in het even klassieke Victoriaanse Engeland die te vaak grossierde in voorspelbaarheid. Neen, we gingen niet overstag.

Een enorm sterke cover overhaalde ons om toch het tweede deel aan te schaffen. Het heeft ons niet gespeten. Scenarist Alain Ayroles is op dreef. Het banale scenario in de uitgewoonde setting kreeg een forse scheut gelaagdheid over zich heen gegooid door de onverwachte komst van Lady d'Angerès. Bovendien beschouwt de scenarist van Sabels en Galjoenen ook deze strip als een toneelstuk waarin wij toeschouwers zijn. Er is zelfs geen held. Elk personage, van Lord Faureston tot Betty, krijgt zijn vijftien kadertjes absolute roem. En het is aan ons om er onze lievelingen uit te destilleren. Ook met de tekeningen van Bruno Maïorana hebben we vrede. Soms verstoort zijn zin voor detail een vlotte lezing, maar wat verderop heb je een haast onweerstaanbare drang om een kadertje met een paar opengesperde ogen ongegeneerd op te hemelen.

Lady d'Angerès is voor ons de strip die de balans doet overslaan. Het is nu aan het slotdeel om ons helemaal tilt te krijgen.