Block 109 vertrekt vanuit een alternatief verloop van de Tweede Wereldoorlog nadat Adolf Hitler in 1941 door een aanslag om het leven kwam en nadat de Duitsers in 1944 de nucleaire bom op punt stelden. De overwinning lijkt hen in de schoot te komen vallen, maar de geallieerden geven niet op. Jozef Stalin ondertekent een verdrag met Charles De Gaulle voor wederzijdse hulp. En zo belanden Franse jachtvliegtuigpiloten in het Russische Ivanovov om er opgeleid te worden in de Yak-3. In januari 1945 wordt de jagersgroep voor het eerst ingezet, een maand later halen ze met hun antieke sovjettuigen zuur verdiende overwinningen in de lucht tegen de nieuwste straaljagersmodellen van de nazi's. Elke overwinning wordt ingezet als propaganda, al morren de fabrieksarbeiders waar nieuwe Yak-3's worden gebouwd. De Fransen kijken uit naar nieuwe modellen terwijl het de Duitsers aan ervaren piloten ontbreekt. Ook in deze context is het oostfront een blunder van het Reich, maar de nazi's hebben nu eenmaal een verschrikkelijk wapen achter de hand dat op 8 mei 1945 wordt ingezet. "De vrije wereld gaat eraan"... En plots vormt het groepje van de Normandië het laatste restant van het vrije Frankrijk.

Ook al leest Block 109 vlot als een bij elkaar gefantaseerd what if?-geschiedenisje, er schuilt verrassend veel historische werkelijkheid in de reeks. Bovenal primeert het oorlogsdrama in alle geledingen van het leger. Deel 4 leest bovendien ook nog eens als een spannend luchtvaartverhaal met heel wat luchtduels en kogels die bijna uit de pagina's afgevuurd worden en rond je oren vliegen.

Oké, het schetsmatige van de tekeningen kan tegen de borst stuiten, maar we hebben nergens de indruk dat Ronan Toulhoat er zich op een gebrekkige graphic novel-achtige manier vanaf maakt. Mede door de zorgvuldig gekozen bladschikingen, perspectieven en de nadruk op expressies halen zijn tekeningen wat ze beogen: impact leveren.