"Papa, wat heb je nu meegebracht? Zo kinderachtig!" "Zeg papa, moet dat geen kieken zijn in plaats van kuiken?" Twee kinderen, twee gedachten, twee keer een koude douche. En zo waren wij totaal onverwacht toch de eerste die de nieuwe worp van Janry mochten keuren. En eerlijk, De Avonturen van Kuiken I heeft ons allerminst onbewogen gelaten. We hebben gegrijnsd. Nog meer gegniffeld. En opvallend vaak luidop gelachen (die broedermoord!). Dit is goed! Maar toch we maken we ons oprecht zorgen. De strip mag er zeker zijn, daar niet van, maar we hebben te doen met de uitgever. Of beter gezegd, met de verkoopafdeling ervan. Hoe ga je in godsnaam die stripreeks verkocht krijgen? Ondanks alle misleidende uiterlijke kenmerken is Kuiken I immers geen kinderstrip. Kuiken I is een strip die vrolijk badineert over filosofie, keutels en andere existentiële zaken. Grappige Rabijnse kattenpis en genietbare Ratten-humor, dus. Maar geen pure kinderstrip.

Hoe is die tweespalt tussen woord en beeld kunnen ontstaan? Al jaren liep de bekende schrijver Éric-Emmanuel Schmitt, wiens op Samuel Beckett geïnspireerde toneelstukken in meer dan vijftig landen werden opgevoerd, rond met het idee om een boek te schrijven over een filosofisch kuiken. Niets is immers onschuldiger en lieflijker dan een donzig kuikentje. Bovendien kan en mag een kuikentje zoals een baby gerust ongemanierd en egoïstisch zijn. Voor iedereen blijft het toch maar een lief klein kuikentje. Dupuis zag onmiddellijk brood in Schmitts idee, en de tot Belg genaturaliseerde Fransman kreeg al snel een veertigtal stripalbums onder zijn neus geduwd waaruit hij zijn favoriete tekenaar mocht kiezen. Onmiddellijk pikte hij er Janry (De Kleine Robbe, Robbedoes en Kwabbernoot) uit. Net zoals ons vond de onechte zoon van André Franquin en Marcel Gotlib de scenario's verfrissend én grappig, en hij toog aan het werk. In tegenstelling tot De Kleine Robbe, waar een hond een hond is, vermenselijkt Janry hier zijn dieren voor de volle honderd procent. En zo zie je kippen bidden, honden de slappe lach krijgen en kuikens kickboxen. Die doorgedreven uitwerking van de school van Marcinelle vergroot ons inlevingsvermogen en doet ons ook grafisch glimlachen. Aan de andere kant wordt de strip hierdoor een flink stuk banaler én ongeloofwaardiger. Janry tovert bovendien het een na het andere schitterend dier uit zijn pen. Er is maar één dier dat we over de ganse lijn vaag en ronduit asympathiek vinden, en dat is helaas het kuiken zelf. Nochtans kunnen zelfs kuikens knuffelbaar en karaktervol zijn, en zelfs posterboys worden, zoals de tekenfilm Hop bewees.

De Avonturen van Kuiken I is een moeilijk huwelijk tussen woord en beeld. En voorlopig komen de onmiskenbare kwaliteiten van beiden onvoldoende uit de verf. Maar, uit de grond van ons hart, hopen we dat dit volwassen kuikentje massaal wordt opgepikt en mag uitgroeien tot een schoon kieken. Het is aan jou.