Christophe Bec en Stéphane Betbeder schreven tevoren al samen Bunker. Met die futuristische fantasyreeks heeft De Montefiore werkelijk niets gemeen. De zich in de modewereld afspelende reeks kwam zelfs tot stand door een grapje. De twee scenaristen kwamen in het noorden van Frankrijk de sfeer opsnuiven van tal van forten en vochtige bunkers uit de Tweede Wereldoorlog als opzoekingswerk voor Bunker. De twee besloten om bij een volgende samenwerking het verhaal te situeren in Toscane, met mooie meisjes, zwembaden en luxe en zo. Dat wereldje krijgen we effectief geserveerd, alleen verbeeldt de Italiaanse tekenaar Pasquale Del Vecchio het niet zo aantrekkelijk als we hadden verwacht. Er zitten nog te veel tekortkomingen in zijn tekenstijl om er werkelijk van te kunnen genieten. Slechts bij momenten kunnen we ons effectief voorstellen dat het uit Siberië gehaalde minderjarige meisje Oksana inderdaad een oogverblindende schoonheid is eens ze op een catwalk flaneert.

Eigenlijk is De Montefiore voor een vrouwelijk publiek bedoeld, maar dat wilde de commerciële dienst van Glénat niet geweten hebben. Een flierefluiter erft een noodlijdend mode-imperium, zijn stiefmoeder ziet het niet zitten dat hij aan het bestuur komt, hij komt tot inkeer en wil er het beste van maken, hij papt aan met vrouwen die het 'm moeilijk zullen maken, op de achtergrond zinspeelt een machtig man op wraak, enzovoort... alle intriges beantwoorden aan voorgeschreven soapregels. Net hierdoor zou De Montefiore alle aandacht moeten kunnen krijgen in meisjesbladen want voor hen is dit beslist smullen geblazen. Een Dallas in de mode-industrie of een Models Inc. is dit niet, maar het ijvert wel naar zo'n statuut.

Voor Bec en Betbeder vinden we dit een enigszins eigenaardige koersverandering. Al beheersen ze ook hier de kunde van het verhalen vertellen. Op 't eind begonnen we ons immers ook af te vragen welke lijken er nog allemaal uit de kast zullen vallen en hoe het de verdere carrière van Oksana vergaat.