Toen we een paar jaar geleden Luc Cromheecke confronteerden met door Sti (het pseudoniem van Ronan Lefebvre) getekende strips vroegen we hem wat hij vond van de tekenstijl die in onze ogen jatwerk van Cromheeckes stijl leek. Cromheecke vond dat wel leuk. Wisten wij veel dat de twee heren nog zouden samenwerken. Het Godvrrgeten Eiland loopt al langer in het weekblad Spirou met vertalingen in Stripgids en Eppo. Sinds kort ligt het eerste album in de winkel, enkel in het Nederlands.

De setting is zo cliché als wat, de verdere ontwikkelingen liggen minder voor de hand. Een drenkeling spoelt aan op een verlaten eiland waar hij moet zien te overleven tussen kannibalen, krabben, vleermuizen, pinguïns, zeerovers, aliens en avonturiers die wel heel erg op Robbedoes en Kwabbernoot lijken. Ondertussen probeert hij zijn kostje te vangen en van het eiland te geraken. Doorgaans zijn de pointes van de kortverhalen niet van die aard dat ze eindigen met een badabing, maar verdikke, alle grapjes, situatiehumor en gekkigheden die daaraan voorafgaan, gaan erin zoals een kruik rum in een piraat.

In Sti heeft Cromheecke duidelijk een nieuw maatje gevonden. Hun gezamenlijk gevoel voor humor is er een in het kwadraat. Zolang hun drenkeling niet van het eiland afgeraakt, zijn we de komende jaren nog wel zoet met zijn komische belevenissen.