Vijf jaar lang had Spider Jerusalem de wereld voor zich alleen. Vijf jaar lang leefde hij in verrukkelijke afzondering in zijn kluizenaarswoning op de berg. Vijf jaar lang werd hij enkel gestoord door wat geschifte fans en buren. Het enige wat hij moest doen, was hen afknallen of bombarderen, en dan werd het vanzelf weer rustig. Maar nu is het geld op en valt er niets meer te ruilen voor kabeltelevisie, eten en andere drugs. Spider moet weg. Terug naar beneden. De stad in. En zijn klotejob bij de krant weer opnemen. Maar de wereld zal het geweten hebben. Onderzoeksjournalist Spider Jerusalem is terug! Terug naar het gezwel Amerika waar elke moraliteit zoek is, de mensen zich laten muteren tot aliens en alleen godsdienst en geld koning zijn. Ach, zei een Keniaan hem niet dat alles went als je er maar geld voor krijgt. En voor 20 dollar stak hij een muis in zijn hol.

Onlangs lazen we een onlinecolumn van de eerbiedwaardige eminence grise van de stripwereld, Hans Matla over de schandelijke verkrachting van dé stripiconen, Suske en Wiske, door hen in het op alle vlak verfrissende Amoras te laten vloeken en andere donkere kantjes van het mensenras te laten verkennen. Een gevoel van moedeloosheid bekroop ons. Waarom zijn strips vandaag zo braaf? Waar zijn De Onnoembaren, Zwartkijken of de ratten van Ptiluc van vandaag? Waar zijn de strips die ons live verslag geven vanuit de anus van de wereld? Strips die depressies tot een kunst verheffen. Onze starre focus op Europa heeft ons echter een kopstoot van een reactionaire strip volledig doen missen. Transmetropolitan deed immers tussen 1997 en 2002 de comicwereld daveren, en werd een van de meest succesvolle niet-superheldencomics. Gelukkig maakt RW Uitgeverij met een spijkerharde vertaling dit gemis in één brute stomp goed. Geen frustratie, geen heilig huisje, geen enkel taboe liet de Engelse scenarist Warren Ellis ongemoeid. Dit is keihard en doet je verlangen om te sterven voor je oud wordt. Hopelijk krijgen we de volgende delen nog uitgelezen.