Eind negentiende eeuw, Arizona, een tijdperk en een Amerikaanse staat waar nog welig de wet van het vuurwapen knalt. De keurige Engelsman Byron Peck heeft dandymaniertjes en ratelt aan één stuk door. Zijn zwijgzame metgezel Knut Hoggaard, een bonkige Deen met een spraakgebrek, heeft het maar te aanhoren. Zonder de hoofdrol naar zich toe te trekken is de reus een spilfiguur. Hij bezit een erfgoed waarmee Peck de koers van de Verenigde Staten denkt te veranderen in een wereld zonder geweld en wapens. Datzelfde landgoed, of tenminste de officiële papieren, wordt ook gegeerd door de gewiekste Margot de Garine, een oude bekende van Hoggaard die hij bij een wederzien fijntjes omschrijft als "VVVUUILEE TRRUUUTT!", "HOOERR!" en ander fraais. Margot belandt na een treinkaping in de handen van de Mexicaanse gangster Manolo Cruz aan wie ze een lucratief voorstel maakt. Maar wie manipuleert wie het meest in de relatie die zich ontpopt? En dan is er nog een jonge kruier die op slag verliefd raakt op Margot en zich halsoverkop in een avontuur stort. Voldoende personages en nog meer intriges voor een dol westernepos.

Scenarist Wilfrid Lupano beweerde in een interview niet van westerns te houden, alleen van westerns met een hoek af zals die van Sergio Leone. Hij wilde veeleer de Amerikaanse cultus voor vuurwapens hekelen dan een westernheldendicht maken. Daarin slaagt hij met brio. Het gehakketak tussen de personages manifesteert zich net zo goed in hun daden als in hun knetterende dialogen.

De Franse tekenaar Paul Salomone is nog een nobele onbekende. Hij lacht er zelf een beetje mee dat door zijn Italiaanse origines zijn personages veelvuldig met hun handen acteren. Acteren doen ze beslist, soms lijkt het een beetje op een komisch theaterstuk in plaats van een pure strip. Vooral in Pecks expressies schuilt veel tekenplezier. En dat plezier was eigenlijk al te merken aan de schutbladen. Weet jij hoeveel wapens Salamone heeft getekend? Je wint hoegenaamd niets door ons een antwoord te sturen, maar als je het album dan toch al in je bezit hebt, zal je ons wel gelijk geven in ons oordeel dat De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt een prettige strip is waarmee Lupano ons andermaal aangenaam verrast na zijn voorgaande treffers Alim de Leerlooier en — meer nog — Azimut.