"Wie de kinderen heeft, beheerst de Melkweg", dat vertrouwde admiraal Kimbell toe aan de aardse sniper Dragan Preko. Die kinderen zijn vijf godenkinderen in wie de geest van de Kookaburra zal ontwaken. Eentje ervan is (onvrijwillig?) van kwade wil. De hereniging van de kinderen veroorzaakte een absolute apocalyps waaruit een compleet nieuw universum ontstond. De kinderen zijn er vet mee, ze blijven achter in een zwarte bol. Anyway, elders denkt een volk, de kinderen van Thankorat en Thanikara, dat ze de enige overlevenden zijn van de Demonarchen, negen heren van het kwaad die alle levensvormen hebben vernietigd. Enkele jongeren bereiden zich voor op een belangrijke ceremonie die voor hen en hun volk een ontzettend belangrijke omwenteling als gevolg heeft die duizenden jaren duurt en opnieuw aansluit bij het Kookaburra-verhaal.

De sf-reeks Kookaburra hinkstapspringt naar zijn einde dat Nicolas Mitric aan Crisse heeft voorgesteld, maar nog niet heeft uitgewerkt. Het einde van deel 6 begint er alleszins al op te lijken en deel 7 belooft een nog grootser hoofdstuk te zijn. Ondertussen speelt Mitric lustig met licht- en vormeffecten en lardeert hij zijn pagina's met heel wat visueel geweld. Crisse tekende zijn personages meer als poppetjes, bij Mitric winnen ze aan realisme, zelfs al kijk je in de meeste gevallen naar een soort Thundercats.