Wie voorgaande delen van Long John Silver heeft gelezen, zat net als wij op het puntje van zijn stoel bij het verschijnen van dit afsluitende deel. Vele vragen gingen eindelijk beantwoord worden: ligt er goud in Guyanacapac, wat is de rol van Moc, komt Long John Silver hier heelhuids uit, wie is Orpheus, is Lord Hastings nog in leven?

En, oh scheepsmaatje, worden deze vragen beantwoord! Maar al te vaak worden in kortere reeksen als deze verwachtingen geschapen die niet helemaal ingelost worden. Je leeft met personages en verhaallijnen mee, om dan in het laatste deel met een kluitje in het riet gestuurd te worden of, erger nog, door een deus ex machina voor de zot gehouden te worden. Niet hier.

Het Franse auteursduo Mathieu Lauffray en Xavier Dorison gooit het wel over een andere boeg, namelijk de esoterische. Gelukkig beperken ze zich daarin, en worden we niet al te zeer om de oren geslagen met vergezochte theorieën, neen, alles blijft in dienst van het verhaal. Het is dansen op het slappe koord, maar wonderwel slagen ze er in onze aversie voor hocus pocus te doen vergeten. Er blijft genoeg verraad, kruit en piraterij in de mengeling om ons er bij te houden.

Verhaal en atmosfeer, door het weergaloze tekenwerk van Lauffray tot een hoger niveau gehoffen is de grote sterkte van deze reeks. Zoals we al eerder opmerkten, je kan de moerassen ruiken, en de muggen horen zoemen.

We hoorden ook van onze stripboerin dat Guyanacapac de deur uitvliegt, en we kunnen je geen ongelijk geven. Deze reeks hoor je als rechtgeaarde stripliefhebber in je bezit te hebben, al moet je er voor kielhalen en plunderen!