JESSICA BLANDY 24
De Bewakers
Renaud + Jean Dufaux • Dupuis (Spotlight)
60 p. (SC)
|
|
| Verleidelijk anachronisme |
|
Einde. Het is afgelopen. Na 24 albums houdt Jessica Blandy het voor gezien. Mensen die het kunnen weten, schreven al jaren dat de blonde wentelteef een dwaze zombie was in haar eigen lege decor. Een papieren nymfotrutje dat enkel in en rond haar bed nog een spoortje van leven toonde. Een tot de laatste druppel uitgemolken koe. En wij? Wij gaan haar missen. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad. Begonnen als de verpersoonlijking van de yuppiejaren tachtig werd ze al snel ingehaald door de tijd. Haar drank-, sigaretten- en mooie lichamenverslaving werd alsmaar pathetischer. Als een rebels anachronisme vocht ze een wanhopige strijd tegen haar eigen en tegen echte demonen. Desondanks bleef ze zich kranig ophouden aan de goede kant van de schemerzone. Dat leverde een flink pak coole albums op die bij het uitkomen steeds verguisd werden door het gros van de strippers. Ongegeneerd werden diezelfde duivelse verhalen gaande van de Satan-diptiek over De Laatste Blues tot Blue Harmonica dan later weer aangehaald als referentiewerken. Tsja.
De Bewakers is een best of-Jessica Blandy. De klassieke harde openingsscène, de altijd goed gekozen muziek, de snuif seks en het onverwachte (in hemelsnaam, Yorkshire Terriërs!). Alles is aanwezig en blijft ons verrassen. De bijna zeventigjarige Renaud krasselt er soms op los maar de beresterke sobere inkleuring en de strakke paginaopbouw compenseren heel veel. Hoewel de voormalige klasgenoot van Cauvin en topscenarist Dufaux nu al hun aandacht richten op de goed onthaalde callgirlstrip Venus H., houden ze toch nog de deur op een kier voor enkele Jessica’s. Ergens in 2009 zullen een drietal nevenfiguren de balans opmaken van haar nieuwe leven. Gaat ze voor haar verdiende rust of zou ze onverwacht toch de grens hebben overschreden? We zien wel. Momenteel is ze vertrokken. Waardig, zonder wroeging, zonder spijt. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — juni 2006 |
