"Liefde voor het noodlot" is de betekenis van de reeksnaam Amorfati. De auteurs van Studio Noodweer bundelden de krachten voor vijftien proeven van inventiviteit over hoe het noodlot te manipuleren is, als een boemerang in het gezicht kan toeslaan of een verborgen luik onder de voeten doet openklappen. En dan hang je. De thema's variëren van misdaad in alle vormen tot overspel, familietragedie, enzovoort. Allen voorbeelden van hoe een mens zijn medemens kan beduvelen, vaak met voorbedachte rade.

Hoezeer de tekenstijlen van de tekenaars elkaar ook met brio afwisselen, toch is scenarist René Leisink het grootste talent dat Amorfati voortbrengt. Hij is de cartoonist van Argus, waarvan jaarlijks een jaaroverzicht verschijnt. Hem kan je de Nederlandse Fabien Vehlmann noemen, in het bijzonder wat Vehlmanns voorbeeldig in elkaar geknutselde detectiveverhalen in Green Manor betreft. De knap bedachte, voortreffelijk geconstrueerde plotjes deden ons ook denken aan het kortere werk van Zidrou die heel wat niet vertaalde kortverhalen voor het weekblad Spirou schreef en waar beginnende tekenaars mee aan de slag kunnen voor een publicatie in het blad. Het draait dus allemaal om de verrassende twist op 't einde, het eindplaatje dat voor een YES! YES! YES!-leeservaring zorgt.

Wie niet kan wachten op een tweede album moet Eppo of het literaire misdaadmagazine Koud Bloed lezen.