Mei 1968. Parijs staat in rep en roer. Studenten en arbeiders vinden elkaar en gaan samen de wereld verbeteren. Iedereen doet mee, studenten Marc en Camille op kop. Voor Camilles jeugdvriend Gabriël hoeft dit gedoe niet. Hij is gelukkig met zijn job, klaagt nooit en stelt zich geen vragen. Meer nog, hij durft zich geen vragen te stellen. Neen, ook niet over het feit waarom hij in 1945 geadopteerd werd door een stel landbouwers uit de Creuse. Toch laat hij zich overhalen om eens mee te betogen. Van het een komt het ander en Gabriël belandt een nacht in de cel. Door de geheime politie wordt hij er hardhandig aangepakt. Ze moesten dit moffenjong niet. "Moffenjong"?

Ondanks een klassiek thema is Het Vervloekte Kind geen stroperig weeskind-zoekt-ouders-zakdoekenverhaal. Scenarist Laurent Galandon voegt aan het recept flink wat peper en zout toe. Voortdurend worden we meegesleurd tussen alle mogelijke uitersten. Van nonnen tot prostituees, over verzetsstrijders tot gestapo, van de Tweede Wereldoorlog tot Mei '68. Wat enorm berustend begon, eindigt als een vat vol actie. Dit is een strip die je geen seconde loslaat. Arno Monin, die we sinds zijn De Wilde Vlucht op handen dragen, koos voor een opvallende semikarikaturale stijl. Net zoals Cyril Bonin of Matthieu Reynès balanceren zijn tekeningen van bloedserieus tot pure slapstick. Of kan jij je lach bedwingen als je die bejaarde non ziet peinzen? Het slotdeel, Het O-Teken, werd pas drie jaar later afgerond, en dat merk je. De Fransman is serieus gegroeid in zijn vak. Zijn stijl werd gelaagder en krachtiger. Bovendien weet hij door het karikaturale te bannen, perfect de delicate emoties te doseren. Net die vereiste geloofwaardigheid was wat we nodig hadden, om het knap doordachte scenario het orgelpunt te geven dat het verdiende.

Na Angelus is dit het tweede jeugdgeheimenverhaal dat we dit jaar lazen. Twee keer was het uitstekend. Twee keer was het verrassend. Maar ons hart gaat toch uit naar dit Vervloekte Kind. Merci Galandon! En vooral merci Monin!