In het Abruzzenwoud (in zuidelijk centraal Italië) vinden boeren tijdens een klopjacht op een heks een bewusteloze man in een ruimte onder haar hut. De man is volgekribbeld met cirkels en lijnen. De boeren vermoeden dat dit het werk is van de duivel, de man is het bewijs van de omgang van de heks met de duivel. De man wordt aan het klooster overgedragen. Daar komt hij bij en wekt er verwondering als hij in staat blijk te zijn om perfecte iconen van de maagd Maria te schilderen. Maar zelfs binnen de muren van het klooster is de man niet veilig. Een monnik sterft de vergiftigingsdood die bestemd was voor de vreemde snuiter. Het wordt tijd dat hij zijn verhaal vertelt. En Giovanni's verhaal is er een vol drama, onbeantwoorde liefdes, verbeten studies en wispelturige passies.

Griffo is allerminst het soort tekenaar dat op zijn lauweren rust... of rust tout court. Sherman was nog niet koud of daar was al het eerste deel van de Vrije Vlucht-trilogie Spiegelingen en nu Het Orakel van de Maan. De Fransen zitten zelfs al een deel voor op ons. Maar hoe gretig we vroeger elk nieuw album van Griffo tot ons namen, zo voldaan zijn we nu in onze honger naar steeds meer. De geëmigreerde Vlaming verrast grafisch niet meer, een Spiegelingen uitgezonderd. Ook in Het Orakel van de Maan is de automatische piloot te merken. Maar zelfs al spreekt hij zijn cruise control aan, dan nog is er die zekerheid dat het om een comfortabele, veilige BMW gaat in plaats van een gammele, avontuurlijke Lada.

Het verhaal van Lenoir heeft er alle schijn van dat het een "en toen gebeurde er dit, en toen gebeurde er dat"-vertelling zal worden. Aan die soap vol bloedvergieten, achtervolgingen, verstopspelletjes en een nog niet voldoende uitgewerkt astrologisch thema willen we ons best wagen, maar dan moet er snel 'iets' gebeuren. Misschien gebeurt dat in het Venetiaanse decor dat in deel 2 zal voorkomen en waar Griffo zijn meest entertainende reeks aan te danken heeft: Giacomo C.!