"In het dierenrijk kunnen dieren elkaar niet mogen, maar haten zullen ze elkaar nooit. Haat en liefde zijn hier één, een eenheid met de allerhoogste god ofwel pure liefde van een zuiverheid die de mens nimmer zal kunnen ervaren."

Met dit voorwoord in ons achterhoofd openen we de strip. We worden meteen gekatapulteerd in een adembenemend tropisch regenwoud waar een waterval kletterend naar beneden dondert. Kletterend? Neen. Het is er juist opvallend stil. Heel de strip is oorverdovend stil. Geen enkele onomatopee ondersteunt de actie. Geen enkele tekstballon wordt opgelaten. Maar woorden zijn niet nodig. Tekst wordt zelfs niet gemist. Dit is een stripboek in de naaktste zin van het woord.

Inmiddels rekt aan de oever van de rivier een impressionante tijger zich uit. Dit is zijn domein. Dit wordt zijn dag. Wat verderop in het moeras plukt een Maleise tapir zijn lievelingsblaadjes met zijn kleine slurf. De tijger sluipt dichterbij, zet zich schrap en valt aan. De tapir was net alert genoeg en loopt de poten van onder zijn zwart-witte lijf, en kan via de rivier ontsnappen. Maar de koning van de jungle laat zijn prooi niet los. De jacht gaat ongenadig verder. Hoog boven hem lachen een bende makaken hem uit. Wacht maar.

Met De Tijger sloeg het duo Federico Bertolucci en Fréderic Brrémaud een paar jaar geleden de stripwereld met verstomming. Een woordenloze strip over dieren, uitgegeven bij een kleinere, op manga geörienteerde uitgeverij uit Roubaix. Niemand gaf hen een kans om zelfs maar op te vallen in de diarree van nieuwe uitgaven. Maar Love vond zijn weg, en werd zelfs een heuse hit. Ook in onze contreien werd Love een opvallend verkoopsucces... De Vos, oorspronkelijk eigenlijk Love 2, was opvallend vlug uitverkocht, en wordt nu in herdruk afzonderlijk of in pakket met De Tijger aan een scherpe prijs aangeboden. Terecht, de strip verovert immers harten, en rijgt de prijzen aaneen. De kracht van Love zit hem in de immense kracht van de tekeningen gecombineerd met een perfecte decoupage, dosering én opbouw. De Tijger — die wij hoger inschatten dan De Vos — doet je echt perplex staan. Dit is een documentaire die National Geographic nooit zal kunnen filmen. Deze concrete benadering zorgt er ook wel voor dat we het verhaal bloedserieus nemen, waardoor we toch wat vragen stellen over de Zuid-Amerikaanse papegaaien die plots komen overvliegen en de zwarte piranha's uit hetzelfde werelddeel die wel een stukje tijger lusten. Maar ja, aangezien er in De Vos zelfs twee Smurfen te bespeuren waren, moet ook dit (on)bedoelde eerbetoon aan Het Nest van de Marsupilami's wel kunnen.

Love heeft één groot nadeel. Als je jezelf de tijd niet gunt om je te laten opslorpen door de tekeningen, is het verhaal uit in een wip. Maar als je je laat meeglijden op het ritme van de jungle, dan maak je een prachtreis. Aan jou de keuze.