Nu de gebeurtenissen uit Spiegelingen 1 nog vers in het geheugen liggen, is een snelle lezing van deel 2 mogelijk. Het is geen vervolg noch een gevolg, al bij al kan je gelijk welk album zelfs lezen zonder het andere gelezen te hebben, maar waarom zou je dat doen?

We maken een sprongetje in de tijd: september 1946. In een bioscoop op de Champs-Elysées verzamelen alle filmjournalisten — "zelfs de communisten" — voor de première van Henri-Georges Clouzots nieuwste film Le Mystère Balzac. Die film is eigenlijk het verhaal van Spiegelingen 1, maar dat is niet het onderwerp van deel 2. In dit geval gaat het om Clouzots eigen gelijkaardige ervaring met een waarheid die hij liever verborgen zag. Zijn hoofdactrice Suzy zit aan de drugs, zijn geldschieter haalde de centen uit dubieuze hoek en bij de rushes van zijn film staat hij ervan versteld dat er extra scènes zijn gefilmd. Vervelend, want op een van de filmrollen is te zien hoe hij Suzy een klap verkoopt. Wie zit hierachter? Wie wil Clouzot in een kwaad daglicht stellen. De opnames gaan door, met grotere voorzichtigheid, maar de vreemde filmscènes blijven opduiken. Op de koop toe raakt Clouzot in een mediastorm terecht waarbij zijn vermeende collaboratieverleden ter sprake komt. Zijn naam wordt zelfs verbonden aan die van de terdoodveroordeelde Marcel Petiot, een Franse dokter die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen verwelkomde en ze op eigen houtje vergaste in zijn kelder. Clouzots verhaal van verguizing ontaardt snel in een duister misdaadverhaal met scherpe weerhaken waarvan hij er zelf zovele heeft gefilmd.

Valérie Mangin schetst een zodanig geloofwaardig portret van Clouzot dat we toch eens hebben uitgevlooid of Le Mystère Balzac niet echt een Franse film is die de regisseur draaide. De collectiedirecteur van Vrije Vlucht blijkt dan nog het petekind te zijn van de afwisselend beruchte en gevierde regisseur. Maar goed, na het dichtklappen van het album zal je de structurele gelijkenissen met deel 1 begrijpen. Of dit automatisch betekent dat deel 3, waarin Mangin zichzelf en haar echtgenoot Denis Bajram presenteert, te voorspellen is, durven we niet te beweren.

Ondanks het vlot lezende, spannend vertelde scenario heeft Spiegelingen 2 zijn tekenaar niet mee. De tekenstijl van Loïc Malnati is heel afstandelijk en technisch niet aantrekkelijk. Zijn vorige strip, zonder twijfel het slechtst getekende album in de conceptreeks Levenslijnen, was ook al geen hoogvlieger. Als we er zijn carrière op naslaan, is het op Anahire na een opeenstapeling van in vetaling onvoltooid gebleven reeksen die nog eens extra werden verknald door de bijzonder zwakke scenario's van Anne Ploy (tevens de scenariste van het net wel goeie Anahire) die sinds 2007 niets meer heeft gepubliceerd.