Zelden in ons bestaan werd er meer getwijfeld aan het schrijven en publiceren van een bespreking als bij deze Trix. Moet er werkelijk aandacht gegeven worden aan een zo abject personage als Trix, een sigaren rokend wicht dat dermate uit is op geldgewin dat haar nietsontziendheid om haar doel te bereiken extreme proporties aanneemt? In de jaren 1990 ontlokte Trix zelf al extreme reacties van lezers van het stripblad SjoSji. De strip werd of ontzettend leuk of gewoon ontzettend bevonden. Met die tweeslachtigheid koketteren Strip2000 en Mars Gremmen bij de uitgave van de eerste twaalf kortverhalen. In het voorwoord en op de backcover wordt gretig geciteerd uit toenmalige lezersbrieven die er niet om liegen. Dergelijke ongenuanceerde uitlatingen lees je tegenwoordig dagelijks op internetfora van kranten. Die fase werd Trix indertijd nog bespaard, misschien nog goed voor het ego van Mars Gremmen.

En ja, waarom zou Trix onze aandacht verdienen? Awel, wie ooit de strips heeft gelezen van Billie Turf, ook al geen sympathiek personage die er alles voor doet om aan eten te geraken, of Paling & Ko herkent eenzelfde soort continue afwisseling van slagen door listen, maar vooral van falen. Als de mislukkingen om geld te verdienen er al niet komen door die ene stap te ver die Trix zet, dan komt het wel door de goedaardige Valentijn wiens grootste probleem erin bestaat dat hij een oogje heeft op Trix... bovenop het probleem dat zijn ouders steenrijk zijn, een reden temeer waarom Trix met Valentijn optrekt. Maar Trix is agressiever en vooral fouter dan voornoemde komische strips. We zouden het bijna wijten aan een ingebakken Nederlandse arrogantie ware het niet dat de bijtende humor net zo goed geënt is op de Amerikaanse Mad-formule die Mars Gremmen zeker niet vreemd is. En dan zie je op pagina 27 plots een afgrijselijk personage opduiken, de oma van Trix, die met enige zelfspot van de tekenaar wordt geïntroduceerd. Daar ziet een overijverige striprecensent ineens een projectie van een nevenpersnage uit de oorspronkelijke krantenreeks van Elzie Segars Popeye in. In zijn beginjaren was Popeye veel scherper dan in de tekenfilmserie. En laten we er ook nog de overdreven expressies van de Tex Avery-tekenfilmpjes bijsleuren. In een vergelijkend warenonderzoek is Trix beslist de vlijmscherpste (in het kwadraat). Het hangt er dus vanaf langs welke kant je het mes aanneemt, snijd je niet!