De Fleury-Nadals 5 is het eerste deel van een tweeluik over alweer een andere telg van de familie die in de reeks De Tien Geboden voorkwam. Frank Giroud blijft als scenarist aan het roer. Tekenaar van dienst is deze keer Gilles Mezzomo (Luka, Ethan Ringler).

Giroud brengt de vijftienjarige Missak Zacharian ten tonele in het New York van 1918. Op Ellis Island, waar immigranten aankomen in afwachting van hun verdere lot op Amerikaanse bodem, kampt hij met nachtmerries over wat hij en zijn familie overkwam in Turkije. Alleen Missak kwam ongedeerd (nu ja...) uit een klopjacht die de Turken inzetten op de Armeniërs. In de States probeert Missak zijn grootouders terug te vinden, ook al moet hij daarvoor degenen die hij achterliet verraden. In het land van belofte gaat het hem aanvankelijk niet beter af. Hij haalt een smerige streek uit om van Ellis Island te geraken, al blijft een ijverige en racistische ambtenaar hem nauwlettend in het oog houden. In zijn nieuwe thuis lopen de spanningen hoog op als hij zich bij foute vrienden aansluit. En waar heeft dat arme meisje het aan verdient om door een leugen van Missak de deur gewezen te worden? Genoeg stof om uit te diepen en da's een kolfje naar de hand van Giroud.

Wij zijn niet per se van die onwrikbare strekking dat een spin-off per definitie een slecht of louter commercieel idee is. Gelijk welke (neven)reeks dient getaxeerd te worden op de intrinsieke kwaliteiten van wat je op dat moment in je handen hebt. Van Thorgal, Robbedoes en Kwabbernoot en XIII bijvoorbeeld zijn al echt steengoeie albums verschenen in elk van de spin-offs die ze voortbrachten. Van De Tien Geboden is dat niet anders. De Fleury-Nadals is een degelijke aanvulling op de hoofdreeks en heeft zijn merites als zelfstandige reeks dat op zich weer een opvolging is van afzonderlijke verhalen over verschillende telgen van de familie uit De Tien Geboden. Missak is trouwens beter getekend dan het voorgaande album van Didier Courtois dat weliswaar een aangrijpend verhaal vertelde.