In november 1942 is de jonge Duitse soldaat Ernst Kessler nog vol verwachtingen. Hij is net opgeleid tot een van de beste soldaten ter wereld, dat houdt de officier in het legerkamp in de Oekraïne hem en zijn medestrijders toch voor. Ernst kijkt er al naar uit om te gaan knokken tegen de Russen. Die zullen ze wel eens een lesje leren! Eer het zo ver is, moeten ze een lange tocht ondernemen naar het befaamde Oostfront, naar Stalingrad. Die tocht gebeurt per trein en te voet. De bittere kou laat zich welgevoelen. Hoe langer de tocht duurt, hoe groter de gevaren onderweg. Russische partizanen nemen hen onder vuur, wie 's nachts op wacht staat en het bewustzijn verliest, wordt opgevreten door wolven, af en toe vindt er boven hun hoofden een luchtgevecht plaats, maar er is vooral die verlammende vrieskou! Lang niet iedereen kan het aan, iemand schiet zich voor het hoofd, een ander verklaart Adolf Hitler voor gek, maar Ernst zet door. Hij heeft vrienden gemaakt, ze zitten in hetzelfde schuitje waarvan de hopeloosheid nog niet is doorgedrongen. Zelfs rampberichten over de herinname van Stalingrad door de Russen wrikt zijn geloof in de goede zaak niet los.

Het hele album lang beleef je mee door de ogen van Ernst Kessler. Als lezer zie je hem niet als een Duitse nazisoldaat, een historische erfvijand, maar wel als een van die talloze, arme kornuiten in de eindeloze sneeuw en de loopgraven die in een smerige oorlog op een smerige plaats is gedropt. Je leeft oprecht met hen mee. Als er al één iets is waar Brusselaar Olivier Speltens in slaagde, is het vertellen van bijzonder geloofwaardige belevenissen in de Tweede Wereldoorlog, aan dat front dat zo ver van ons verwijderd lag.

Die geloofwaardigheid bolwerkt hij uiteraard door zich terdege te documenteren. Alle tanks, voer- en vliegtuigen, locaties (vooral ruïnes en barakken), uniformen, enzovoort zien eruit zoals we die kennen uit documentaires en geschiedenisboeken. Tien op tien voor de aankleding. Ook de historische feiten kloppen. Maar daar is het Speltens in de eerste plaats niet om te doen. De personages primeren!

Van Romain Hugault, de tekenaar die hij zo bewondert, erfde Speltens enkele gelijkaardige maniertjes. Dat merk je zelf wel aan de treffende inkleuring, de hoofden en gezichten, de uitwerking van de details en toch dat ene naakte meisje halverwege het album.

De Hel van het Oostfront is een historisch verantwoord, maar voornamelijk meeslepend, dramatisch oorlogsverhaal geworden. "Wat gaat er met ons gebeuren, Werner?" vraagt Ernst aan het einde. Op dat moment zijn alle oorlogsduivels ontketend. Dat belooft voor het vervolg!