"250 gram americain préparé, aub. Ja, natuurlijk mag het deze van de chef zijn. Daarvoor komen we namelijk speciaal naar jullie nieuwe slagerij. Het ziet er hier prachtig uit !" "Oké, dank u wel. U zal genieten van onze klasseproducten. Nog één ding, beste klant, mag het ietsje minder zijn?"

Kijk dat gevoel hadden we toen we Whaligoe lazen. Een goede barokke cover met de namen van een absoluut topduo (Yann en Virginie Augustin — jawel, ze heeft haar reputatie met Alim de Leerlooier meer dan verdiend) prominent in beeld. Ja, dat schept verwachtingen! En als de eerste vier bladzijden dan nog het beste zijn wat we sinds lang gelezen hebben, ja dan zijn we er helemaal klaar voor. Helaas kan het duo dat pakkende begin geen volledig album aanhouden. En achteraf gezien, moeten we eigenlijk wachten op het slotdeel om echt volledig van en uit onze sokken geblazen te worden? Begrijp ons niet verkeerd, Whaligoe is niet slecht. Verre van. De vier- en vijfsterrenbeoordelingen bij onze zuiderburen zijn dan ook schering en inslag. Het verhaal flirt met occultisme, detective en romantiek.

We schrijven 1815, Whaligoe, een gehucht in de Schotse hooglanden. Tussen twee hanengevechen door beloven twee tieners elkaar in een Keltisch ritueel eeuwige verbondenheid. Vijftien jaar later houdt een koets halt in het sinistere dorpje. Sir Douglas Dogson, een schrijver die wanhopig zijn inspiratie naholt, en zijn aan laudanumverslaafde muze-maîtresse Speranza, moeten er noodgedwongen de nacht doorbrengen. 's Nachts speelt Lord Douglas met het idee om zelfmoord te plegen tot hij plots op het kerkhof naast de herberg de geest van een jong meisje ziet dat op het gras voor een van de grafstenen gaat liggen.

Whaligoe past in het rijtje van De Herberg aan het Eind van de Wereld, De Legende van het Wisselkind en andere Wuthering Heights, maar Yann voegt er zijn kwaliteiten als karakterbouwer aan toe. Ook nu weer haat of hou je van zijn personages. Virginie Augustin voelt zich in haar sas in Yanns favoriete leefwereld, en smokkelt zelfs wat verwijzingen naar Yanns Samber in het verhaal.

Toch blijven we met het gevoel zitten dat zowel scenarist als tekenares beter konden. Whaligoe is geen Porphyres. Whaligoe is geen Alim. Nogmaals, deze strip bevat meer dan genoeg vonken en vuur om ver boven de middelmaat uit te komen, maar wij hadden fenomenaal vuurwerk verwacht.