Je kan er niet omheen. De stad Brussel is het mekka van de strip in België. Dat weerspiegelt zich in de verschillende stripmusea, de must do stripmurenwandeling, een knap stripfestival, en natuurlijk de legio strips met de hoofdstad als ultiem decor. Dit gaat van pure reclamestrips als Barelli in Brussel over het Sint-Lucasproject Bruxxxel tot de pure liefde van Brusselse auteurs voor hun miskende stad (De Hemel boven Brussel, Brüsel, Macabere Sfeer,...). Ook de Brusselse staatssecretaris van cultuur, Bruno De Lille, wilde zijn steentje bijdragen aan de Negende Kunst, en schreef een internationale tekenwedstrijd uit waarbij de levendige wijk rond de Oude Graanmarkt, de Dansaertstraat en het Sint-Katelijneplein de hoofdrol in speelt. De tien winnaars ervan zijn even divers als de wijk zelf, en staan allen in het verzamelalbum Brussels in Shorts.

Wie er mocht aan twijfelen, de kwaliteit is hoog. Heel hoog. De benjamin van de bende, Frederik van den Stock, opent de debatten. De voormalig winnaar van de Plastieken Plunk — dé prijs voor fris talent — toont hier eindelijk voor een groot publiek wat voor een begenadigd tekenaar hij wel is. Zijn breekbaar studentenverhaal mag voor ons de aanzet zijn tot een volwaardig album dat we liever gisteren dan morgen zouden lezen.

Bruss. is ook een superfijn weerzien met twee klasbakken die wat van de radar zijn verdwenen, Stedho en Conz. Stedho (De Kriegels, Ooievarken,...) toont hier nogmaals wat voor een talent hij is. Zijn indrukwekkend kortverhaal over een groeiende kubus (François Schuiten, iemand?) bewijst nogmaals dat je de mooiste liefdesverhalen zomaar uit de goot kan vissen. En Conz (De Tweede Kus,...)? Conz verhuisde slinks de actie naar het mooiste museum van onze hoofdstad, het Museum voor Natuurwetenschappen (Ragebol, iemand?). Hij leende er een iguanodon en wandelde ermee door de stad. Zijn verhaal is zo surreëel dat zelfs René Magritte hier niet op kon komen.

Wat opvalt in Brussels in Shorts is de leesbaarheid van de verhalen. Het echte arty farty gedoe is gelukkig meestal ver weg. Toch is de bundeling geen makke bedoening omdat ze flirt met de grafische uitersten. De spanningsboog springt van illustratief werk van de hoogste plank (Antonio Segura — slik, wat is dit mooi), over grafisch experiment (Eva Hilhorst) tot klassiek tekenwerk zoals Elric Dufau. Allen hebben er hun plaats, en dat bewijzen de deelnemers ten overvloede in de begeleidende filmpjes die je kan bekijken op deze website.

Toch hebben wij ook een absolute lievelingsstrip en dat is die van de Londonse Karrie Fransman. Ze verrast ons met een Mano en Mano-verhaal waarbij verschillende Brusselaars een magisch briefje van vijf euro in hun handen krijgen. Haar tekeningen zijn vlot, snedig, knuffelbaar en bovendien opgewerkt met echte knutselwerkjes. Dit is zo knap! Ook hiervan willen we meer, meer en meer van lezen.

Brussels in Shorts is overduidelijk een opdrachtstrip. Maar dan wel een van de goede soort. Wij konden alvast zeven van de tien kortverhalen smaken. Dat noemen ze een onderscheiding zeker?