Hannibal Meriadec en de Tranen van Odin is een spin-off van Drakenbloed, toch een van de populairste fantasyreeksen van het moment. De verwachtingen lagen daarom heel hoog maar die werden zeker ingelost met het geweldige eerste deel. Helaas kon het tweede deel daar in het geheel niet aan tippen. De vraag was dus: wat zal het derde deel brengen? Het antwoord: een geweldig album!

Het verhaal begint op het eiland Arran in Schotland waar een jonge Kyle MacStone de moord op zijn adoptiemoeder moet aanschouwen. Zij werd het slachtoffer van de kortzichtigheid en bekrompenheid van de dorpelingen. Jaren later keert hij terug en neemt op zeer bloedige wijze wraak op de dorpelingen. En dat zijn alleen nog maar de eerste vier pagina's! Deze geschiedenis is feitelijk een valse start voor het echte verhaal dat vol onverwachte twists zit en naar een onvergetelijk einde leiden dat je doet afvragen hoe ver Hannibal bereid is te gaan voor de liefde?

Het scenario van Jean-Luc Istin is meer dan fatsoenlijk en de teksten zijn uitermate realistisch. Piraten praten zoals je dat verwacht van bloeddorstige zeerovers. Dit zijn geen goedzakken die helaas het verkeerde pad kozen, maar op goud beluste schurken. Hannibal Meriadec zelf blijft een bijzonder fascinerend personage en zijn strijd tegen zijn innerlijke demonen boeit van begin tot einde. Hij is goed noch slecht, zowel protagonist als antagonist. Het is een personage met vele lagen en met iedere nieuwe laag die onthuld wordt, wint hij aan menselijkheid. Het is zeker aan te raden de voorgaande delen erbij te nemen want het album blikt nergens terug. Simpelweg omdat daar geen tijd voor is. Het verhaal racet voort in moordend tempo. Van de Italiaanse Alpen tot Venetië laat het verhaal geen enkel rustmoment toe. Je moet er als lezer met je hoofd bij blijven om alle wendingen te kunnen bijbenen.

Het tekenwerk van Stéphane Créty is om steil van achterover te vallen. Iedere plaat ziet er levensecht uit en de achtergronden staan bomvol details. Op met name de Venetiaanse platen heeft hij zich uitgeleefd. Zijn tekening van de beroemde basiliek — waar het album zijn titel aan ontleent — is duizelingwekkend mooi. Ook in de actiescènes schittert zijn talent met bijzonder dynamische tekeningen. De personages zijn ook al goed neergezet. Niet alleen kloppen ze proportioneel gezien perfect, maar in de close-ups weet hij nog die extra details aan te brengen want blikken zeggen nu eenmaal meer dan duizend woorden.