We kunnen ons inbeelden dat wie voor het eerst een willekeurig album van Rork — of bij uitbreiding van Andreas — doorbladert een spontane what the fuck?-ervaring krijgt. En laat het duidelijk zijn: wie daar het positieve van inziet, is al half op weg om voor altijd verslingerd te raken aan het œuvre van de man die grafisch en inhoudelijk het uiterste van zichzelf geeft.

De lezers van Kuifje leerden Rork kennen als een minstens driehonderdjarige, paranormaal begaafde specialist in het ontcijferen van oude geschriften die in beperkte mate tussen twee werelden kan reizen. Vanaf Het Kathedralenkerkhof, deel 3 in de reeks en opgenomen in de eerste integrale bundeling, krijgt Rorks bestaan meer geraamte en zijn lot meer vlees. In Terugkeer, de tweede bundeling avonturen, schakelt Andreas een versnelling hoger. Hij begint uitgebreid te experimenteren met andere tekentechnieken, kadrages, arceringen, inkleuring en paginacomposities. Maar ook het verhaal vat hij op als het vouwen van origami waarbij je er als lezer achterkomt dat hij de ene keer terug naar een kraaknet vel papier gaat en de andere keer opnieuw honderduit aan het plooien is.

Sterrenlicht is eigenlijk één lange monoloog. Rork belandt in een Mexicaans dorpje waar hij het gezelschap geniet van een priesteres die precies meer over hem weet dan hijzelf. In het daaropvolgende deel Capricornus moet Rork de hoofdrol afstaan aan het personage rond wie Andreas later een eigen serie creëerde. Afdaling is ronduit de vreemdste episode in de reeks Rork. Nu komt hij terecht in een ruimteschip waar hij op een mysterieus alfabet stuit. Dit is ook het verhaal met de befaamde pagina waar niet minder dan driehonderd gelijke prentjes op staan. Bij dit verhaal mis je eigenlijk een soundtrack die de bizarre sfeer in het interieur van het ruimteschip zou versterken. Dan denken we nog niet zozeer aan een pompeus kerkorgel dat door een elektronische soundwall wordt gejaagd, maar eerder aan een constante ruis die je op de duur op de zenuwen zou werken. In Terugkeer vallen alle puzzelstukjes en eerder geloste elementen wonderwel samen, van de gele buitenaardse vlek tot de twee uilen die al sinds Het Kathedralenkerhof elk album inleiden en afsluiten. In dit laatste verhaal valt trouwens op dat Rorks helwitte haren als een uitsparing in de met vaak vele nevenpersonages voorziene prenten een herkenningsbaken zijn.

Met deze waanzinnig mooi verzorgde gebundelde uitgaven van de complete reeks Rork herinnert uitgeverij Sherpa ons eraan hoe indrukwekkend, fundamenteel rijk en cruciaal Rork na drie decennia nog steeds is. De nieuwe uitgave kan ineens dienen als opstapje naar Andreas' overige werk, met name de nog lopende reeksen Capricornus en Arq. Zo'n Andreas-verslaving moet nu eenmaal gevoed worden.