Azzalepstön, zoon van de god Tyr, stuurt de wilde kant van Wolvin (in het vorige deel extraheerde Azzalepstön dit gedeelte van haar ziel) op pad naar Fenrir, heerser van het rijk van de chaos. Deze laatste bewaakt de rechterhand van de god Tyr. Azzalepstön heeft de rechterhand van Tyr nodig wil hij ooit zijn status van halfgod veranderen in een echte god. Dat Wolvin een bijzonder kind is weet iedereen, maar dat zelfs haar rustige kant strijdvaardig is en handelt waar nodig is echt wel uitzonderlijk. Ze gaat dan ook op pad op zoek naar haar wilde kant, die ondertussen de strijd van haar leven voert. Gelukkig krijgt Wolvin steun van onder andere Vigrid, de kleine god van Asgard.

Komt bovengaande verwarrend over, dan maken we ons daar vanaf door te stellen dat de Noorse mythologie misschien nog ingewikkelder is dan die van de Grieken en Romeinen. Niettemin is het een dankbaar en momenteel brandend actueel onderwerp in de stripwereld. Het scenario van De Werelden van Thorgal: Wolvin wordt geleidelijk aan en volgens de regels van de kunst opgebouwd. Nooit wordt het saai of langdradig. De wijze waarop Yann zijn spin-offreeks integreert in de wereld van hoofdreeks Thorgal is subliem. Hij slaagt erin de lezer het gevoel te geven dat hij gewoon een Thorgal-verhaal leest, en daarmee voldoet hij ruimschoots aan de opgelegde eisen van Thorgal-bezieler Grzegorz Rosinski. Nog indrukwekkender is het tekenwerk van Roman Surzhenko. Het plezier spettert van elke pagina af. Surzhenko ademt Rosinski uit, wat niet verwonderlijk is, gezien Surzhenko zichzelf leerde tekenen met Thorgal-verhalen. November/december is tradidioneel zowat de Thorgal-periode geworden. Wolvin maakt daar een sterk onderdeel van uit en bewijst eens te meer dat er op de Thorgal-formule nog lang geen sleet zit.