ALIM DE LEERLOOIER 2
Verdreven
Virginie Augustin + Wilfrid Lupano • Silvester
48 p. (HC)
|
|
| Integere schoonheid |
|
Hoog in de barkoude, besneeuwde bergen wacht Torq Djihid in ontbloot bovenlijf geduldig tot de monnikendelegatie plaatsneemt. Honderd meter achter hem wachten duizenden soldaten gespannen op die ene vingerknip van hun leider. Gepassioneerd luistert de generaal naar de verzoenende praat van de spirituele leidster van de belegerde bergstad. Een fijn woordensteekspel ontspint zich, terwijl Torq zich behoedzaam een kopje thee inschenkt. Een halve seconde later veert hij recht vanuit lotushouding en beukt als een bezetene met de tinnen theepot op het hoofd van de lama. Haar schedel kraakt als een vers borrelnootje. Nauwelijks van de verbazing bekomen, bestormt Torqs meute hierop de stadsmuren. Een nieuwe overwinning voor de geloofsleer van Jesometh is een feit. Maar dat interesseert de generaal nauwelijks. Hij is vanuit het zonnige Bramhalem naar dit oord 'verbannen' om de voortvluchtige godslasteraar Alim en zijn familie te vermoorden. Twee jaar geleden hadden de kasteloze leerlooier en zijn dochter Bul immers gedurfd om de goden te tarten door een zelfgemaakt vliegertje op te laten.* Sinds hun schandelijke vlucht lijkt Bramhalem niet te ontsnappen aan rampspoed. Alleen hun dood kan de rust doen weerkeren. Of toch niet? Net voor hun vlucht vond Alim op het strand de resten van het harnas van de god Jesometh. Het had er alle schijn van dat de door iedereen vereerde held, die er ooit op uittrok met zijn bootje, nooit tot bij de goden was geraakt maar opgevreten werd door het eerste het beste zeemonster.
Het alom bejubelde en onder debuutprijzen bedolven Alim de Leerlooier is een eigenzinnige strip die je niet onbewogen laat. Met een religieuze initiatiequeeste past de strip perfect in het commerciële plaatje van de heroïc fantasystrip. Nochtans doen de hoofdfiguren nauwelijks iets wezenlijks. Maar net zoals die ene extra vleugelslag van de geschrokken vlinder (naar een Tibetaans verhaal) leiden hun daden tot ware orkanen voor hun thuisstad en hun religie. Even onverwacht besloot rasverteller Wilfrid Lupano zijn idyllische wereld met haar publieksvriendelijke regenboogkleurtjes na één deel te verlaten en de actie te verplaatsen naar de kille witte bergen. Samen met het decor veranderde echter ook de toon die norser en persoonlijker wordt. Hier sterf je pas als we je leren kennen en appreciëren. We tellen amper drie korte geweldscènes, maar zelden kwamen die harder aan. Ook in de tekeningen is hun koppige visie hyperbelangrijk. Zo hertekende ex-Disney-medewerkster Virginie Augustin de onomatopeeën van het eerste deel om ze beter te laten aansluiten op dit vervolg. Overal valt die beroepsernst onmiddellijk op. De hele strip is een zelden geziene, zinnenprikkelende symbiose van taal, kleur en grafiek. Ieder plaatje verdient het om ingelijst te worden.
Het mag dan ook geen verrassing heten dat het integere duo, ondanks alle getouwtrek, het verhaal blijft beperken tot de oorspronkelijk geplande vier delen. Verwacht dus geen Arleston-achtige encyclopedieën, nieuwe cycli en zakkenvullende spin-offs. Respect.
* Weetje: Het absurde verbod op vliegeren dat vandaag ook nog door de Afghaanse Taliban wordt afgedwongen, was de rechtstreekse aanleiding voor deze strip. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — oktober 2007 |
