William, Jack en Averell hebben schoon genoeg van de bevelen van driftkikker Joe. Opstand! Revolutie! Joe daagt zijn broers uit met een voorstel: wie het eerst op z'n eentje een miljoen dollar meebrengt, wordt de nieuwe leider van de Daltons. Ook Lucky Luke krijgt een voorstel. De cavalerie van de Verenigde Staten wil 'm graag inlijven. Hij zou makkelijk carrière kunnen maken in het leger. Nog vóór Lucky kan weigeren, bereikt hem het bericht dat de Daltons zijn ontsnapt. Nou, dàt is dus zijn carrière. Maar deze keer valt het minder mee om de Daltons terug naar de gevangenis te leiden. Ten eerste gingen ze elk hun eigen weegs en ten tweede staat hun nieuwe carrière in zijn weg. William deed de bank van een casino springen en wordt de nieuwe eigenaar. Jack probeert het eerst als ontvoerder, maar laat zich overhalen om mee te dingen naar het burgemeesterschap. En Averell? Hij wordt de grondlegger van een keten Italiaanse restaurants! Min of meer eerlijke carrières. Alleen Joe houdt het bij wat hij het beste kan: banken overvallen. Lucky komt in de penarie (én in de cel). Er zit maar één iets op, hij moet zelf het criminele pad bewandelen.

We twijfelen er geen moment aan, dit tweede verhaal van het duo Daniel Pennac en Tonino Benacquista past in de beste traditie van René Goscinny, de roemrijke scenarist en humorist. Veel van de beste Lucky Lukes zijn die waarin de Daltons de hoofdrol van voor zijn voeten wegkapen. Dat de onderlinge verstandhouding eventjes op zijn kop wordt gezet, is al één sterkte van het verhaal, ook een paar actuele knipogen naar politieke en economische situaties zijn mooi meegenomen. Bankiers zijn nu eenmaal niet meer wat ze geweest zijn, ze laten zich niet zomaar pluimen... het omgekeerde is waar.

Als vanouds bewijst Achdé waarom hij en hij alleen de uitverkoren tekenaar was om de komische westernklassieker van Morris over te nemen, sorry Vittorio Leonardo! Na vijf delen kunnen we het er over eens zijn: de voortzetting is een succes en was een terechte beslissing. Mogen er nog vele avonturen uit zijn penseel vloeien, liefst met Pennac en Benacquista als scenarist. Hun gezamenlijke schaduw zet veel andere overnames in het duister.