Met een niet-ontcijferde en van een oude aristocraat gekochte schatkaart wil kapitein Dark Dan afvaren naar een mysterieus eiland. Hij schudt nog even naaste concurrent Slim Eenoog, die er letterlijk het hoofd bij neerlegt, van zich af. Maar de ternauwernood aan de afslachting ontsnapte Chico zint op wraak. Hij heeft aan de lesbische Bonnie, een bemanningslid van Dark Dan, een haak aan zijn rechterarm te danken. Eenmaal het eiland bereikt, start het werkelijke avontuur waarbij het gevaar niet langer komt van jaloerse, op rijkdom beluste piraatjes.

Dit tweede deel schiet grotendeels in aan komedie. In de plaats dringt een grotere dosis fantasy zich op. De ruilhandel doet weinig afbreuk aan het charmante van Piratenvlag. De toon is nog steeds luchtig zonder zichzelf o zo serieus te nemen zoals bij veel andere fantasyreeksen het geval is. Brice Bingono hadden we evenwel meer pagina's toegewenst. Zijn vooral aan Mathieu Lauffray (Long John Silver is nooit ver weg) refererende tekenstijl kan een zoveel grootsere uitstraling bekomen, mochten bepaalde prenten paginagroot zijn afgebeeld. Dan zou zo'n passage in een duistere zaal met grote zuilen eenzelfde grandeur kennen als het enorme ondergrondse complex Moria uit de filmtrilogie The Lord of the Rings. Hier laten de auteurs toch wel kansen liggen. Niettemin blijft Piratenvlag hoe dan ook een opmerkelijk reeksje.