Heeft iemand eigenlijk al geteld hoeveel Sigmund-stroken er ondertussen zijn verschenen? Wat we wel weten, is dat het dit jaar twintig jaar is geleden dat de minipsychiater met een maxi-ego zijn stripdebuut maakte. Dan moeten we al terug naar de legendarische Teleac-tv-cursus Strip-en Cartoontekenen waarin Peter de Wit met zijn kompaan Hanco Kolk de tv-kijkende mensheid diets maakte over wat strips tekenen zoal inhoudt.

We hebben al eerder gezegd dat we Peter de Wit een van de intelligentste en grappigste humoristen van Nederland vinden. En dan beperken we ons zeker niet tot het hokje met striptekenaars. Daar blijven we ook bij. Met een ongelooflijk inzicht vertolkt hij via Sigmund zijn mening over de menselijke psyche. Het wereldje van Sigmund, zijn patiënten en de personen die hij ontmoet lijkt vooral bevolkt met figuren die zichzelf en hun problemen veel te ernstig nemen. Voor het relativerende doorprikken van al dat gejeremieer en gezwets zorgt Sigmund wel, als Peter de Wit 'm zelf al niet opvoert als een cynicus zonder weerga, een loser bij het verleiden van vrouwen of een seksistische koppigaard.

Op zijn best is Peter de Wit als hij trends, novelty-therapieën of onderwerpen uit vrouwenblaadjes kan onderuithalen. Tegelijk is er de wetenschap dat voor een strip als Sigmund dergelijke onzin broodnodig is.

Als Peter de Wit ooit stopt met het maken van strips dan zien we 'm net zoals John Cleese moeiteloos een tweede carrière opbouwen met het schrijven van psychologische en therapeutische boeken.