Pubers waren we. Maar we stonden er. Op de eerste rij. We mochten binnen in de legendarische Londense club The Marquee. Hier hadden Jimi, Bowie, The Pistols, The Police, Led Zeppelin, U2, AC/DC en Pink Floyd gespeeld. Daar en nergens anders speelden Joy Division en The Cure hun secret gigs. Hier werden de muzikale helden van morgen, ontdekt. En die avond stonden wij er ook, omringd door dé talentscouts. Onze voeten koekten vast aan de betonnen vloer van deze piepkleine club. Een loodzware bassnaar werd aangeslagen. Dit was het. Dit was onze vinger aan de pols.

Dat machtige gevoel maakt Anna haast dagelijks mee. 's Nachts sluipt de jonge serveerster weg uit het huis van haar pleegouders, en gaat ze dansen op het verhitte ritme van de ragtime en jazz in het Harlem van de jaren 1920. Nee, natuurlijk ging ze niet naar de Cotton Club, dat was meer iets voor hippe bleekscheten. Haar stekje was de Blue Diamond, tevens het hoofdkwartier van de lokale peetvader Marcus T. Jefferson. Hier zijn de zwarten thuis. Dit is hun terrein. Een krantenberichtje, waarin staat dat de grootwildjager Clarence T. Whitmore verdween tijdens een expeditie in het grensgebied tussen Kenia en Tanganyka, maakt een eind aan Anna's onbekommerde jeugd. Die Whitmore blijkt immers haar vader te zijn. Haar blanke vader. Blank, maar vooral haar vader.

Dat Joël Callède een goed bekkend actieverhaal kan schrijven, weten we al sinds Halloween, Damocles, High Security en het recentere Karma Salsa. Voor De Lokroep van de Roots wijkt hij niet af van zijn succesformule. Ook nu weer brengt hij door een plotse gebeurtenis onschuldige zielen tot op of over de rand van hun normale doen, maar gelukkig behouden ook nu weer zijn personages hun geloofwaardigheid. Na Tatanka verkoos Callède opnieuw met tekenaar Gaël Séjourné in zee te gaan. Persoonlijk vinden we zijn tekeningen te glad en te steriel voor het broeierig sfeertje rond de Amerikaanse drooglegging. Maar dat neemt niet weg dat de Fransman weet hoe zijn publiek te bespelen. Het ritme, de kadrering en de gezichtsuitdrukkingen zijn meer dan geslaagd te noemen. En als we onze zuiderburen mogen geloven, zit het Out of Africa-gevoel van het tweede deel van deze trilogie er pal op.

De Lokroep van de Roots is een aardige strip over een aardige meid die het niet onder knie heeft met haar eigenaardige vrienden. Ach meisje, trek het je niet aan. Eigen aard is goud waard.