35 jaar na de eerste publicatie van de revolutionaire, tekstloze sf- en heroïc fantasy-(s)trip Arzach publiceerde de dit jaar overleden Mœbius een nieuw album met een verhaal met meer vlees aan. Het verhaal was er al langer want het werd in opdracht geschreven van een Japanse producer die er een tekenfilm van wilde maken. Bij gebrek aan financiën kon Mœbius de rechten behouden en het uitwerken tot een stripverhaal. En zo zien we Arzak (de spelling van zijn naam varieerde) in zijn hoedanigheid van opzichter om de orde op Desmezz te handhaven op zijn onvermoeibare pterodelf tussen de canyons zweven. Bij een oud Wergs mausoleum vindt de eenzame krijger een vastgebonden en gefolterde Werg. Er zijn grafrovers in de buurt die het op kostbare Wergschedels hebben gemunt. Na een onzacht treffen met enkele van de rovers, vliegt hij verder op pad. Maar dan krijgt hij een ongeluk, moet te voet zwerven door de woestijn en terug naar het stadje Redmond, dat er helemaal uitziet als een westernstad. In Redmond gaat hij niet in op de expliciete avances van Egland die haar zuster (een oude kennis van Arzak) verving als burgemastra van Redmond. Dit voorval is nog maar het minst van zijn problemen. Ondertussen speelt zich in de ruimte een geval van piraterij af en een gevaarlijke sprong in de ruimte.

Mœbius' eerste Arzak-verhaal werd nog à l'improviste gemaakt, zonder vastomlijnd sceario. Die risicovolle techniek hanteerde hij helemaal niet voor Landmeter want er zitten behoorlijk wat structuur en logische ontwikkelingen in het scenario, en ook een humoristisch kantje. In feite leest het zelfs als een ruimtewestern met Wergs als een onfortuinlijk en geplaagd volk (indianen) en Arzak als sheriff in een half wettenloze wereld. De rotspartijen en weidse landschappen doen al helemaal denken aan Mœbius' westernverhalen. Blueberry in space is het nu ook weer niet. Dit blijft vooralsnog een creatie van Jean Girauds creatievere alter ego die zich vooral met De Incal de onsterfelijkheid in tekende. Je moet het de man ook vergeven dat hij er zich af en toe makkelijk vanaf maakt door achtergronden minder gedetailleerd uit te werken. Hij was toen al zwaar ziek.

Dit album is de laatste nalatenschap van Mœbius. Het goeie is dat vorm, verhaal en kleur een interessante eenheid vormen. Het levert een boeiende en vlot leesbare strip op. Het jammere is dat dit het eerste deel was van een langer bedoeld verhaal waarvan we het vervolg nooit zullen kennen.