In dit laatste deel van de tweede cyclus en (voorlopig?) het slot van de reeks is de cirkel rond. Luuna, dochter van de Grote Sachem van de Paumanoks, kreeg in deel 1 als vloek van de kwade geest van de nacht Unkui twee aan elkaar tegengestelde totems, een goede en een kwade. Op nachten met volle maan neemt haar kwade inborst de bovenhand. In deel 7, een paar eeuwen (!) verder in de tijd, zoekt Luuna als laatste der Paumanoks de confrontatie met Unkui op. Maar wat als het dan net volle maan is? Gelukkig zijn er een resem oude bekenden die haar zullen bijstaan in de laatste confrontatie.

Luuna is een overwegend magische strip gestoeld op Noord-Amerikaanse, indiaanse mythologie. Doorheen de reeks evolueerden zowel Luuna (en haar geblokte neus naar een eleganter exemplaar) als de toon van het verhaal. Het werd allemaal een pak somberder, ernstiger. Voor wat komisch tegenwicht zogden de Pipinto's, magische boswezentjes met uitgesproken karaktertjes. In dit laatste deel zijn ze nadrukkelijker aanwezig, nog ten goede ook.

Het gebrek aan actie in de eerste tweederde van het verhaal wordt in het laatste derde ruimschoots goedgemaakt met heel wat energetische scènes die zich manifesteren in indrukwekkende bladschikkingen. Voor een tekenaar die op stripfestivals steevast zijn publiek ontgoochelt met haastige tekeningen waar Luuna met moeite in is te herkennen, presteert Nicolas Keramidas met Luuna ruimschoots waar het 'm wel om te doen is: een mooie strip maken. Het zal ons nu benieuwen wat de toekomst brengt, voor zowel Keramidas (waar blijft het slot van Tykko?) als voor Luuna. Hoe dan ook wordt er met dit slotalbum een duidelijk punt gezet. Dat kan niet meer stuk.