Parijs, 1887. Frankrijk beleeft hoogtijdagen. De economie neemt een vlucht, de industriële ontwikkelingen brengen welvaart, het Panamakanaal wordt een symbool van de buitenlandse aanwezigheid en de werkzaamheden aan de monumentale, maar toch gecontesteerde Eiffeltoren zijn aangevat. De jonge Chimère wordt verkocht aan een bordeel en is de inzet van een veiling. Rijke notabelen, industriëlen en politici bieden tegen elkaar op om de maagdelijkheid van het kind te mogen onteren. Maar achter het onschuldige uiterlijk van de dertienjarige schuilt een geslepen dame. Dat komt al tot uiting bij haar eerste onderhandeling met de uitbaatster van De Purperen Parel, het bordeel waar het grootste gedeelte van het verhaal zich afspeelt. Dat wil nog niet zeggen dat hoerenmadame Gisèle zomaar over zich laat lopen. Chimère begint onderaan de ladder. Op de achtergrond van historische feiten stuit haar steile klim tot populairste meisje van plezier Gisèle en een paar andere hoertjes, jaloerse sekreten als ze zijn, echter tegen de (blote) borst.

Christophe Arleston, als scenarist in dit album vermeld als Christophe Pelinq, schreef Chimère(s) 1887 aanvankelijk als tv-reeks voor een Franse betaalzender. Die vond het te hardcore. Had-ie het maar moeten aanbieden bij HBO die niet verlegen zit voor een blote borst meer of minder. Door Vincents losse tekenstijl voelt Chimère(s) 1887 nochtans nergens gewaagd aan. Je ziet continu meisjes met ontbloot bovenlijf of blote kont, of soms allebei, paraderen maar hun lijfjes zijn zodanig spontaan op papier gezet dat je al een kwezeltje moet zijn om er aanstoot aan te nemen. De wreedheid komt door het verhaal, de context. En hoewel de pagina's om de beurt even kleurrijk ogen, is de toon van het verhaal gitzwart.

Arleston of Pelinq. Als er dan toch een onderscheid gemaakt kan worden zoals bij Yann alias Balac, dan ontwaren we in Pelinq een kroniekschrijver van een dramatische saga. En daar zit hij net goed bij Glénat, denk maar aan De Meesters van de Gerst of Flor de Luna, bij wie de serie in het Frans verschijnt. Bovenop de machtsontplooiingen in het bordeel, wordt daarbuiten ook een flink potje gearmworsteld. De bouwwerf in Panama wordt geteisterd door vreemde ongelukken. Ferdinand de Lesseps moet niet alleen strijden om de Atlantische met de Stille Oceaan te verbinden, op het Franse thuisfront krijgt hij bakken kritiek voor de geldverslindende operatie. In De Purperen Parel wordt hij eringeluisd. De cliffhangers volgen elkaar op.