In november 2010 publiceerde Dupuis het eerste deel van wat een nieuwe conceptreeks moest worden. Steven Dupré en Alcante baseerden Interpol 1: Brussel - De Zaak Patrice Hellers op de ontvoering van oud-premier Paul Vanden Boeynants door Patrick Haemers in 1989. Een van Haemers' toenmalige partners in crime was Basri Bajrami. Wat deze laatste precies denkt over zijn rolletje in het stripalbum kan je bekijken in dit fragment uit de op Vier lopende documentairereeks over Patrick Haemers.

Een kleine twee jaar later telt dit album niet meer mee voor Dupuis. De collectiedirecteur beschouwt het als een pilootalbum voor de nieuwe reeks Agency Interpol waarin het concept is behouden. Elk album kent een andere stad als decor waarin een Interpolteam of -agent een bepaalde zaak onderzoekt die is geïnspireerd op waargebeurde feiten. Elk album is ook een afgerond verhaal met telkens andere Interpolagenten. En dat wreekt zich nu net op het inlevingsvermogen. Bovendien is een van de twee tegelijk verschenen albums een ronduit zwak geval.

Dan hebben we het over het Stockholm-verhaal. Een door een sekte geïndoctrineerde vader dreigt zijn kinderen mee te sleuren in een collectieve zelfmoord. De sekteleider wil met een kompaan enkel het geld van de sekteleden opstrijken. Via het drugsmilieu kunnen de naar Zweden afgevaardigde Interpolagent Eric Valandier en zijn tijdelijke plaatselijke collega, inspecteur Tina Joansson, de race tegen de klok inzetten om toch tenminste de kinderen te redden. Net die spannende race had het album nog kunnen redden, maar 't kalf was al verdronken door het makke tekenwerk van de Zweedse tekenaar Peter Bergting en het inspiratieloos gestutte verhaal van de deeltijds in Zweden en Frankrijk wonende scenarist Sylvain Runberg.

Het Mexico-album daarentegen is veel beter van verhaal, maar we maken onszelf niet wijs dat de tekenstijl van Lionel Marty zomaar in de smaak zal vallen bij een zo groot publiek. Nochtans misstaat zijn smerige afwerking niet bij de toon van het lugubere seriemoordenaarsverhaal. Je voelt je op geen enkel moment op je gemak bij de tekeningen en dat geldt net zo goed voor de Mexicaanse stadslocaties waar je van je leven geen voet wil zetten. Op verschillende plaatsen worden vrouwenlijken met afgehakte hoofden gevonden. De manier waarop de hoofden zjn verwijderd, brengt de allerminst volgens het boekje handelende detective Pablo Tikal op het spoor van de moordenaar. Interpolagente Clare Burnell probeert Tikal bij te benen in zijn bloederige eenmansmissie.

In tegenstelling tot het Stockholm-verhaal werkt de moeilijke relatie tussen de twee agenten hier wel. Burnell is maar een tijdelijke passant en dat belemmert elke toenadering. Met enige consideratie zou er in Mexico - La Muerte een interessante minireeks kunnen schuilen waarin dezelfde personages nog verder kunnen uitgediept worden. Maar laat ons de uitgeverij niet op het idee brengen. Laat ze eerst maar eens bewijzen dat de volgende albums van Agency Interpol onze afwachtende houding doen overslaan in een overtuigender goedkeuring.