Jean Van Hamme legde met Largo Winch de basis voor het systematisch vertellen van een actieverhaal in afgeronde tweeluiken. Sindsdien is het concept — als je dat al zo kan noemen — dikwijls herbruikt en in toepasselijke collecties gegoten, maar nooit geëvenaard. Sisco is met dit vijfde deel aan het derde tweeluik toe waaruit we voorzichtig kunnen besluiten dat het zijn publiek heeft gevonden. Het kan geen kwaad dat de reeks de volle steun geniet van Le Lombard.

In de vorige verhalen leerden we Sisco kennen als een volstrekt humor- en emotieloos personage, antisympathiek op de koop toe en van geen kleintje vervaard om de waarheid naar zijn hand te zetten, zolang het de Franse geheime dienst maar goed uitkomt. Hij is als dusdanig een van de beste agenten van de sectie die de president beschermt. In Kalasjnikov-Diplomatie reist Sisco als hoofd van de veiligheidsdienst mee naar New York waar de president voor de Verenigde Naties een belangrijke toespraak zal houden over blanke vrouwen in Oost-Europa. En dat zint de Albanese maffia niet. In New York ziet Sisco sinds lang geleden Stella Bocca-Negra terug. Zij is de persvertegenwoordigster van de ambassade en tevens Sisco's zus. Ze raakt verwikkeld in een ontvoering om de president onder druk te zetten. Nu het persoonlijk is, valt Sisco nog moeilijker tegen te houden om actie te ondernemen. En dat gebeurt met het nodige geweld. Het album eindigt met een climax die een van de spannendste in jaren is te noemen. We roepen wel eens uit dat we niet kunnen wachten tot het vervolg van een strip verschijnt, awel, deze keer menen we dat nog het meest.

De intrede van Sisco's zus zet het kille personage met een opdoemend borderlinesyndroom in een ander licht. Hij krijgt meer diepgang en je gaat eindelijk met hem meeleven terwijl in de vorige delen vooral de actie en Sisco als held primeerden. Tekenaar Thomas Legrain meldde in een interview dat op dit elan wordt verder geborduurd. Vanaf nu zal Sisco enorm evolueren. Wij hopelijk met hem.