De Nederlandse illustrator en stripmaker Maikel Verkoelen lijkt mee te surfen op de trendy zombiestrips. In de meeste gags is zijn mannetje het slachtoffer van ondoden, trekt hij op met halfvergane lijken, vlucht voor monsters en dino's en takelt hij zichzelf toe of ondergaat hij monsterlijke transformaties. Elke pagina biedt wel zo'n nachtmerriescène.

Dikwijls is een banaal gegeven de oorzaak voor het wegmijmeren van het hoofdpersonage in een alternatieve horrorwereld, bijvoorbeeld bij het afwassen met extra strong afwasmiddel of het bijeenharken van dode bladeren. De uitwerking levert in elk van de gevallen een pareltje van een pagina op. Verkoelen wringt zich doorheen scheve kaders, spetterende perspectieven, extreme close-ups en dynamische paginalay-outs... zonder daarbij aan leesbaarheid in te boeten! Hij speelt met zwart-wit en met veelvuldig gebruikte grijsrasters met een opvallende puntgrootte alsof hij daar beroepshalve cursussen in geeft. World of Dik is dan ook een toonbeeld van hoe je in zwart-wit een aantrekkelijke strip kan maken.

Ook de tekstloosheid vomt geen nadeel. Snellezers moeten zich er wel van vergewissen dat een te hoog leesritme deze keer nefast is. Sommige tafereeltjes winnen pas aan impact door de details. In een aandoenlijke gag waarin het gebrilde mannetje zich na zijn dagtaak en na het tandenpoetsen huilend naast zijn halfverteerde vrouw vlijt, wordt het je pas duidelijk dat hij niet alleen haar, maar ook haar minnaar heeft doodgeschoten als je ook het geweer op de grond en de voeten van de minnaar hebt opgemerkt.

In sommige gevallen lijkt dit debuutalbum — en wat een debuut, zeg! — moeizaam afscheid nemen of het niet willen nemen van afscheid van geliefden als rode, zeg maar dode, draad te hebben. Hoe dan ook stemt het van bloed druppende stempeltje op de cover ons tevreden: "First Nightmare"... Een tweede nachtmerriebundel is meer dan welkom.