Na vier delen vij Arboris, een complete overname en hername bij Talent en bij Uitgeverij L een effening van het pad door een voorafgaande uitgave van heel wat sequelcyclussen en spin-off-reeksen (lang niet zo briljant als het origineel, Trollen van Troy uitgezonderd) is Lanfeust van Troy eindelijk thuis. De vier dubbelalbums in hardcover zijn de ultieme uitgaven van de fantasyreeks die in de afgelopen twee decennia een groot publiek aan zich wist te binden. De nieuwe vertaling, lettering en vooral de gesynchroniseerde inkleuring met nog meer effecten maken van een herlezing een groot plezier.

Het verhaal zal wel genoegzaam bekend zijn. Op de planeet Troy is elke mens behept met een bijzondere, unieke, magische gave. Dat kan een enorm waardevolle vaardigheid zijn, maar soms ook niet. De jonge Lanfeust kan met zijn blik metaal doen smelten. En daarom werkt hij als smid en niet als marionettenspeler, om maar wat te noemen. De blonde C'ian is zijn liefje. Zij kan wonden helen. Ze is de dochter van Nicoledes, een wijze van Eckmül die in elk dorp of stad de magische krachten van iedereen kanaliseert. Zonder wijze werken de krachten niet. C'ians zus Cixi kan water in ijs of stoom veranderen en is even plagerig als ze verleidelijk is. Oh boy, dat zal Lanfeust geweten hebben! Nadat Lanfeust een gebroken zwaard van een ridder van de baronieën (die weigeren hun toverkracht te gebruiken) wil repareren, veroorzaakt het in het zwaard aanwezige ivoor een superkracht van jewelste in Lanfeust. Het ivoor komt van de Magohomath, de bron van alle toverkracht. Nu Lanfeust in het bezit is van de kracht die alle krachten omvat, verandert zijn leven en dat van zijn geliefden (en daar wordt Cixi snel toe gerekend) drastisch. Maar er is een kaper op de kust, letterlijk een piraat. Dit sujet, Thanos genaamd, had ooit een magische wijze kunnen worden. Ook hij is gevoelig aan de kracht van de Magohamoth. En dan is er nog Hebus, een reuzetrol die doorgaans mensen verslindt als voorafje, hoofdmaaltijd en dessert. Enkel als het behaarde wezen onder de toverkracht van Nicoledes onder bedwang wordt gehouden, ontpopt hij zich als de beste vriend van Lanfeust. Zijn fenomenale kracht komt dikwijls van pas, net zoals Jeroms functie in Suske en Wiske. Hebus is brutaal, boertig, een veelvraat en allergisch aan water. Acht albums lang moet Lanfeust heel wat beproevingen ondergaan en tal van fysieke en psychologische uitdagingen doorstaan. Maar er kan ook al eens gelachen worden. En daar is het duo Didier Tarquin en Christophe Arleston verantwoordelijk voor.

Tegenwoordig is de naam van Arleston helaas niet meer dat keurmerk van waarde waar het een gevoel voor humor betreft... opnieuw uitgezonderd Trollen van Troy. Door het herlezen van de reeks waar het allemaal mee begon, valt des te harder op hoe goed hij ooit geweest was en hoe ver hij over zijn hoogtepunt is. Hetzelfde geldt min of meer voor Tarquin. Elk nieuw verhaal van Lanfeust van Troy toonde een progressie. Hij leerde zich in te tomen waar dat nodig was en te excelleren waar hem dat onbewust werd gevraagd. Zo vanaf Keizerin Cixi beleefde hij zijn hoogtepunt. Tijdens de sequelcyclus Lanfeust van de Sterren is hij er zich gemakkelijker vanaf beginnen maken. Hij leverde en levert nog steeds opmerkelijk en amusant tekenwerk, maar het heilige vuur is er wat uit. Arleston lijkt hem niet meer te kunnen prikkelen. En dat merkt een lezer ook wel.

Nu goed, de toekomst van Lanfeust mag zijn verleden niet in de schaduw stellen. Lanfeust van Troy is een goeie reeks en blijft een goeie reeks. Vier mooi uitgegeven bundels herinneren ons daar nogmaals aan.