TERUG OP AARDE 1-2
1. Het Echte Leven - 2. Plannen
Manu Larcenet + Jean-Yves Ferri • Oog & Blik
48 p. (HC)
|
|
| Een geslaagd experiment |
|
Een geslaagd experiment. Dat is het minste wat we kunnen zeggen van Terug op Aarde. In deze reeks vertelt scenarist Jean-Yves Ferri semibiografische anekdotes uit het leven van Manu Larcenet, die op zijn beurt die verhaaltjes in tekeningen omzet. Het resultaat van deze unieke samenwerking tussen twee vrienden is dan ook een aparte gagreeks vol zachte en menselijke humor. Eigenlijk is enkel de vorm die van een halvepaginagag, want het verhaal loopt gewoon door (zie ook Mooie Navels). De aanleiding voor de reeks is het verhuizen van Larcenet van de grootstad naar het landelijke Les Ravenelles. Het merendeel van de grappen komt dan ook voort uit de aanpassingsproblemen die hij en zijn vriendin Mariette als echte stadsmussen ondervinden. Toch is Terug op Aarde in de eerste plaats een ode aan het landelijke leven, ver weg van het jachtige en oppervlakkige gedoe in de stad.
Vijf jaar na het verschijnen van deel 1 in het Frans, durft een uitgeverij het aan om deze verborgen parel te vertalen. In tussentijd is Manu Larcenet natuurlijk doorgebroken met vooral De Dagelijkse Worsteling en ook wel Nick Naffer. Terug op Aarde dreigde dus een beetje tussen de plooien te vallen. Oog & Blik brengt nu volgens de trend van de tijd echter meteen twee albums op de markt, de twee andere zouden idealiter niet veel later moeten volgen.
In zijn tekenwerk keert Larcenet terug naar de essentie, enkel de tekeningen die het figuurtje Manu Larssinet in de gags maakt, zijn van een heel klassieke en gedetailleerde aard. Larcenet kent natuurlijk de kneepjes van de striphumor met zijn verleden bij het humorblad Fluide Glacial. Met Jean-Yves Ferri (ook al zo’n oudgediende van Fluide) heeft hij de ideale kompaan gevonden voor deze halve autobiografie. Voor Terug op Aarde kunnen we zijn humor zeker rangschikken in het benijdenswaardige gezelschap van Casper & Hobbes. En we roken zelfs een snuifje Jojo. |
|
| > MARC BASTIJNS — september 2007 |
